Od wielu dekad niemal bez przerwy pracuje Pan w filmie, telewizji i teatrze. Co w „Debiutantach” do Pana przemówiło i skłoniło do wzięcia udziału w projekcie?
Christopher Plummer: Przede wszystkim to było coś zupełnie nowego. Postać, jakiej jeszcze nigdy nie grałem.
W jaki jeszcze sposób reżyser filmu zdobył pańskie zaufanie?
To dowcipny, kulturalny człowiek o doskonałych manierach, które w dzisiejszych czasach są rzadkością. Mike zapewnia aktorom komfort i poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że byłby wspaniałym reżyserem teatralnym.
... oraz udział Ewana McGregora. Podziwiam Ewana jako jednego z niewielu współczesnych aktorów, który nie przerysowuje postaci, po prostu jest na ekranie. Chciałem z nim pracować. To profesjonalista, nasza współpraca przebiegała niezwykle gładko.
Czy granie wyzwolonego Hala dawało Panu poczucie swobody?
To była czysta frajda! Czułem radość, bo on tak świetnie potrafił się bawić.
Wcielał się Pan w wiele postaci opartych na prawdziwych osobach i jeszcze więcej bohaterów fikcyjnych. Tutaj mamy postać pośrednią: opartą na ojcu Mike’a, ale różną od niego. Jak Pan osiągnął równowagę pomiędzy wiernością faktom i aktorską wolnością?
Kilkakrotnie zadawałem pytania o jego ojca, aby dowiedzieć się, jak Hal mógłby zareagować w danej sytuacji. Ale nie musiałem zbyt często się do tego uciekać, bo wszystko zostało zawarte w scenariuszu.
Jakie podejście do materiału wypracowaliście z Mikiem? Czy zachęcał Pana do swobodnego traktowania tekstu, nawet podczas zdjęć?
Przychodzę do reżysera z gotową kreacją. Szybko się dogadaliśmy, więc długie dyskusje były zbędne. Cała nasza współpraca to był cudowny proces.
Wiedziałem, jak zagrać Hala dzięki scenariuszowi. Moje metody pracy zakładają przygotowanie całej roli przed pojawieniem się na planie. Całość rozplanowuję w głowie, a jeśli reżyserowi nie wszystko się podoba, to część po prostu odrzucamy.
A przygotowania z Ewanem? Czy podjęliście jakieś dodatkowe starania, ugotowaliście razem kolację? Czy prosił o coś takiego?
Nie. [śmiech] Pracuję w tym zawodzie od ponad 70 lat. Takie metody skłoniłyby mnie do zmiany profesji. Ewan nie obarcza innych aktorów swoimi problemami, podobnie jak ja. Na świecie pozostało tak mało niewiadomych, zwłaszcza w naszej branży, która przecież opiera się na tajemnicy... Nie mam zwyczaju zanudzać innych sposobem, w jaki przygotowuję się do roli. To moja sprawa.
W filmie pojawia się bardzo poruszająca scena, w której Hal przychodzi sam do klubu.
To jedna z tych scen, które skłoniły mnie do przyjęcia roli Hala.
Stary przesąd nakazujący filmowcom wystrzegać się pracy ze zwierzętami i dziećmi tutaj się nie sprawdza. Cosmo, Jack Russel terrier grający Arthura, kradnie niemal każdą scenę.
Starałem się mu odbić ten film.
Wyrwał pan mu go z łap.
A jakże! [śmiech] Był świetny.
Czy rola Hala zainspirowała Pana do podjęcia jakiegoś ryzyka, które wcześniej obawiał się pan podjąć?
Ach, ja tak żyję na co dzień.
Ryzykując?
Mam taką nadzieję.
WYGRAJ ZAPROSZENIE NA POKAZ FILMU DEBIUTANCI!
CHRISTOPHER PLUMMER (Hal)
Christopher Plummer to od lat jeden z najbardziej cenionych aktorów teatralnych i filmowych. W 2008 nakładem wydawnictwa Alfred A. Knopf opublikował zbiór swoich wspomnień zatytułowany In Spite of Myself, który zyskał status jednej z najbardziej cenionych autobiografii ostatnich lat. Plummer pisał również na potrzeby teatru, telewizji i sal koncertowych.
Wychowany w Montrealu aktor rozpoczął karierę w teatrze i radiu, grając po francusku i angielsku. Legendarna aktorka i reżyserka Eva Le Gallienne sprowadziła go do Nowego Jorku, gdzie zadebiutował na scenie w 1954 roku. Grał w głośnych inscenizacjach na Broadwayu, w Kanadzie i na londyńskim West Endzie.
Jest laureatem dwóch nagród Tony, za rolę w musicalu Cyrano i w sztuce Barrymore, a nominowano go do tej nagrody jeszcze siedem razy (ostatnio za Króla Leara i Kto sieje wiatr). Otrzymał także trzy nagrody Drama Desk oraz medal National Arts Club.
Były aktor pierwszoplanowy Royal National Theatre pod kierownictwem barona Laurence’a Oliviera i Royal Shakespeare Company pod kierownictwem sir Petera Halla; laureat nagrody Evening Standard dla najlepszego aktora za rolę w sztuce „Becket”. W pierwszych latach istnienia słynnego festiwalu szekspirowskiego w kanadyjskim Stratford, Plummer był jednym z głównych aktorów zespołów sir Tyrone’a Guthrie i Michaela Langhama.
Na wielkim ekranie zadebiutował w Zostać gwiazdą Sidneya Lumeta, z Henrym Fondą i Susan Strasberg. Potem grał m.in. w Człowieku, który chciał być królem Johna Hustona, gdzie wcielił się w pisarza Rudyarda Kiplinga, Upadku Cesarstwa Rzymskiego Anthony’ego Manna, Bitwie o Anglię” Guya Hamiltona, Waterloo Siergieja Bondarczuka, Wietrze nad Everglades Nicholasa Raya, Ciemnej stronie sławy Roberta Mulligana, oscarowym musicalu Roberta Wise’a Dźwięki muzyki u boku Julie Andrews, „Powrocie Różowej Pantery Blake’a Edwardsa obok Petera Sellersa, Milczącym partnerze Daryla Duke’a, Morderstwie na zlecenie Boba Clarka, gdzie wcielił się w Sherlocka Holmesa (za tę rolę otrzymał kanadyjskie odpowiednik Oscara – nagrodę Genie dla najlepszego aktora), Gdzieś w czasie Jeannota Szwarca z Christopherem Reeve’em, Star Trek VI: Wojna o pokój Nicholasa Meyera, Malcolmie X i Planie doskonałym Spike’a Lee, Dolores Taylora Hackforda, 12 małpach i (w roli tytułowej) Parnassusie Terry’ego Gilliama, oscarowej produkcji Rona Howarda Piękny umysł, Araracie Atoma Egoyana, Nicholasie Nickleby Douglasa McGratha, Skarbie narodów Jona Turteltauba, Facecie z ogłoszenia Gary’ego Davida Goldberga, Syrianie Stephena Gaghana, Podróży do Nowej Ziemi Terrence’a Malicka, Krześle reżysera Michaela Schroedera – za tę rolę przyznano Plummerowi tytuł najlepszego aktora na Palm Beach International Film Festival, i w Informatorze Michaela Manna, gdzie wcielił się w Mike’a Wallace’a. Ta ostatnia kreacja przyniosła mu nagrody National Society of Film Critics, Boston Society of Film Critics i Los Angeles Film Critics Association dla najlepszego aktora w roli drugoplanowej.
Podkładał głos do takich filmów animowanych, jak oscarowy obraz Pete’a Doctera i Boba Petersona Odlot, 9 Shane’a Ackera oraz Mój pies Tulip, gdzie wcielił się w J.R. Ackerleya, autora powieści, na kanwie której powstał film Paula i Sandry Fierlingerów.
Christopher Plummer zdobył dwie nagrody Emmy: za narrację serialu Madeline opartego na popularnej serii książek dla dzieci oraz za rolę w miniseriau Arthur Hailey’s the Moneychangers w reżyserii Borisa Sagala. Aktor był nominowany do Emmy za kreacje w słynnym serialu Daryla Duke’a Ptaki ciernistych krzewów i za rolę tytułową w telewizyjne adaptacji Hamleta w reżyserii Philipa Saville’a. Na długiej liście występów aktora na srebrnym ekranie znajduje się również zagrany na żywo w duecie z Julie Andrews film Nad złotym stawem Ernesta Thompsona oraz ceniony mini serial Franco Zeffirellego Jezus z Nazaretu.
Jest pierwszym laureatem Nagrody im. Jasona Robardsa przyznawanej w hołdzie jego wielkiemu przyjacielowi. Wyróżniono go także Nagrodą im. Edwina Bootha oraz Sir John Gielgud Quill Award. W 1968 za aprobatą królowej Elżbiety II, przyznano mu tytuł Kawalera Orderu Kanady najwyższego stopnia (honorowy tytuł szlachecki).
Plummer jest także doktorem honoris causa Juilliard School, a w roku 2000 otrzymał nagrodę za wybitne osiągnięcia przyznawaną przez gubernatora generalnego Kanady. W 1986 został wprowadzony do Galerii Sław Teatru, a w 2000 odsłonięto jego gwiazdę w kanadyjskiej Alei Sław. W 2002 stowarzyszenie National Board of Review uhonorowało nagrodą za całokształt twórczości.
Za rolę pisarza Lwa Tołstoja w filmie Michaela Hoffmana The Last Station, w którym partnerowała mu Helen Mirren, Christopher Plummer otrzymał nominacje do Oscara, Złotego Globa, nagrody Spirit i nagrody Screen Actors Guild.
Wkrótce zobaczymy go u boku Daniela Craiga i Rooney Mary niecierpliwie wyczekiwanym filmie Davida Finchera The Girl with the Dragon Tattoo, który trafi na ekrany kin w grudniu 2011 roku.
MIKE MILLS (scenariusz/reżyseria)
Mike Mills jest filmowcem, grafikiem i artystą plastykiem. Wyreżyserował wiele teledysków, reklam, filmów krótkometrażowych i fabularnych. Jego krótkie metraże miały premiery na festiwalach w Sundance, Oberhausen, Sztokholmie, Rotterdamie oraz na nowojorskim festiwalu New Directors/New Films.
Pierwsza fabuła Millsa, film Rodzinka (2005), powstała na podstawie jego własnej adaptacji powieści Waltera Kirna Thumbsucker. Film zdobył nagrody na festiwalach w Sundance i Berlinie za pierwszoplanową rolę Lou Taylora Pucciego, a Mills otrzymał nagrodę Guardian New Director na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu. Następnie wyreżyserował film dokumentalny Does Your Soul Have a Cold? (2007).
W 1996 wraz z Romanem Coppolą założył The Directors Bureau (TDB), wszechstronną firmę producencką, pod egidą której wyreżyserował teledyski dla Air, Pulp, Everything but the Girl, Les Rythmes Digitales, Moby’ego, Yoko Ono oraz Jon Spencer Blues Explosion; a także reklamy do ogólnoświatowych kampanii dla takich marek jak Levi’s, Gap, Volkswagen, Adidas i Nike.
Graficzne dokonania Millsa obejmują projekty okładek dla m.in. Sonic Youth, The Beastie Boys, Boss Hog i Buffalo Daughter, a także obszerne zlecenia dla X-girl, Marca Jacobsa, czy Supreme. Artysta pokazywał swoje prace na indywidualnych wystawach w Andrea Rosen Gallery (1996), Adam Bray Gallery w Londynie (1997), The Alleged Gallery (1996, 2001 i 2004), The Collette Gallery (1998) i The Mu Museum w Holandii (2004).
Jego prace można było również oglądać na wystawach zbiorowych Beautiful Losers w Contemporary Arts Center w Cincinnati i Yerba Buena Center for Arts w San Francisco, oraz w filmie dokumentalnym Aarona Rose’a i Joshuy Leonarda Beautiful Losers (2008). Jego monografia zatytułowana Mike Mills: Graphics Films ukazała się w 2009 nakładem Damiani.
Mike Mills urodził się w Berkeley w Kalifornii i ukończył nowojorski college Cooper Union.
Źródło: materiały promocyjne dystrybutora filmu Debiutanci - Gutek Film