Już pierwsze wyjaśnienie wstępnego master-planu przez postać Neesona montowane jest naprzemiennie z jego realizacją, tak że nie wiemy, który ciąg zdarzeń uznać za narracyjny punkt ciężkości. Potem to samo dzieje się w scenie sądu wojskowego, później jeszcze – przy wcieleniu w życie ostatecznej akcji Drużyny. Jest trochę tak, jakby twórcy nie wierzyli, że pojedynczy strumień akcji jest w stanie zainteresować widza; jakby byli przekonani, że obietnica sekwencji mającej nadejść za minut piętnaście nie wystarczy, by widz sobie ów kwadrans odczekał. Czekanie (istota suspensu jako takiego) zdaje się odchodzić tym samym do lamusa: Drużyna A i całe współczesne kino akcji wydaje się mieć obsesję na punkcie neurotycznego „teraz, zaraz”.
Drużyna A w telewizji opierała się na zwartości poszczególnych odcinków: jeden odcinek – jedna misja.
Film satysfakcjonuje nie jako całość, ale jako rozdygotany wehikuł dla kilku przednich wizualnych dowcipów. Sekwencja z „filmem 3D” pt. The Greater Escape, kilka podniebnych baletów i niektóre momenty slapsticku są tu świetne. Szkoda tylko, że znalazły się w filmie o tak zaburzonej dramaturgii, za nic mającym możliwość angażowania uwagi widza na dłużej niż 60 sekund.
Drużyna A (The A-Team)
reżyseria: Joe Carnahan
scenariusz: Skip Woods, Joe Carnahan, Brian Bloom
zdjęcia: Mauro Fiore
muzyka: Alan Silvestri
grają: Bradley Cooper, Liam Neeson, Jessica Biel, Sharlto Copley, Quinton Jackson, Patrick Wilson
kraj: USA
rok: 2010
premiera: 11.06.2010
Michał Oleszczyk – krytyk filmowy, absolwent filmoznawstwa UJ. Publikuje w „Kinie” i na blogu Ostatni fotel po prawej stronie. Autor książki Gorycz wygnania: Kino Terence’a Daviesa i współautor (z Kubą Mikurdą) wywiadu-rzeki Kino wykolejone: Rozmowy z Guyem Maddinem. W tym roku, nakładem Korporacji Ha!art, ukazała się książka Trzynasty miesiąc. Kino braci Quay, w której można się zapoznać się z obszerną rozmową Michała Oleszczyka i Kuby Mikurdy z braćmi Quay. Fragment wywiadu – do przeczytania tutaj.
Tekst pochodzi z blogu Autora