Właściwie nazywał się Maurice Schérer. Urodzony 20 marca 1920 r. w Tulle, zmarł 11 stycznia 2010 r. w Paryżu. Reżyser, scenarzysta, teoretyk filmu i krytyk filmowy; pisarz. Współtwórca „Cahiers du Cinéma” i pionier Nowej Fali. Przez blisko pięćdziesiąt lat realizował spójną i konsekwentną wizję kina, wypracowując styl, który możemy dziś określić mianem „poetyki Rohmera”.
Eric Rohmer zaczynał swoją karierę od literatury. Po ukończeniu studiów uczył francuskiego w paryskich liceach. W 1946 r. opublikował powieść
Elizabeth. pisał też liczne opowiadania. Równocześnie od końca lat 40. w specjalistycznej prasie filmowej zaczęły pojawiać się jego artykuły na temat kina. Wspólnie z Jacques’em Rivette i Jean-Luc Godardem założył czasopismo „La Gazette du Cinéma”.
Od początku należał także do zespołu „Cahiers du Cinéma” (w latach 1957-63 był jednym z naczelnych redaktorów pisma).
Momentem przełomowym dla przyszłego reżysera okazał się seans
Stromboli, ziemi Boga (1950) Roberto Rosselliniego – podobno wówczas Rohmer poczuł, że jego powołaniem jest reżyseria. Równolegle do działalności krytycznofilmowej zaczął więc w amatorskich warunkach realizować pierwsze filmy. W 1959 r. nakręcił swój pełnometrażowy debiut
Znak lwa. Na potrzeby realizacji kolejnej fabuły powstało Stowarzyszenie Les Films du Losanne, które wyprodukowało większość późniejszych utworów reżysera.
Artykuł ukazał się w 14. numerze Magazynu Krakowskich Filmoznawców
16 mm. Spis treści oraz zapowiedź numeru do przeczytania
tutaj.