W ramach projektu prezentowana jest muzyka zarówno uznanych już artystów jak również twórców, którzy rozpoczynają karierę muzyczną. 

Opole Songwriters Festival 2013 odbędzie się w najbardziej reprezentatywnych opolskich salach koncertowych – Filharmonii Opolskiej i Narodowym Centrum Polskiej Piosenki (Sala Kameralna) – oraz opolskich klubokawiarniach Kofeina 2.0 i Kontakt. 

Podczas tegorocznej edycji wystąpią następujący artyści:

Fanom alternatywnych dźwięków Ryland Bouchard kojarzy się przede wszystkim z kultowym projektem The Robot Ate Me. Od 2002 roku pod tym właśnie szyldem wydał pięć świetnie przyjętych albumów studyjnych („They Ate Themselves”, „On Vacation”, „Carousel Waltz”, „Good World” oraz „Bridge by Bridge”), a także zagrał ponad tysiąc koncertów w Stanach, Kanadzie, Meksyku i w Europie. Bouchard jest multiinstrumentalistą i artystą przekraczającym gatunkowe schematy. Potrafi zmieścić 17 utworów w 22 minutach, łącząc folk z elektroniką, psychodeliczny pop z awangardowym rockiem oraz sypialnianie lo-fi z jazzowymi zagrywkami. To bez wątpienia jeden z najbardziej kreatywnych twórców szeroko pojętej alternatywy. Serwis Pitchfork przyrównuje jego twórczość do dokonań Phila Elvruma i projektu Mount Eerie, ale w nagraniach Boucharda znaleźć można również echa The Flaming Lips, Sparklehorse oraz The Magnetic Fields. 

Leaky Boat w najkrótszej definicji to proste, często bluesowe piosenki ze szczerymi i osobistymi tekstami. Solowy projekt Piotra Mazurka, warszawskiego kompozytora, poety i muzyka (założyciela i lidera Kolorofonu) nawiązuje do dokonań Becka, Kurta Veila oraz Bon Ivera i łączy brzmienie akustycznej gitary z niepokojącą elektroniką tworząć coś, co można określić mianem jedynego w swoim rodzaju, zakręconego electro-country. W oczekiwaniu na debiutancki album podpisany nazwą Leaky Boat już teraz można posłuchać trzech utwórów znajdujących się na profilu artysty w serwisie Bandcamp.

W ciągu czterech lat nagrał i wydał sześć albumów. Ostatni „With The Wolves” ukazał się w lutym 2013 roku. Oliver Hasse pochodzi z Oranienburga, niedużego miasta leżącego 35 kilometrów na północ od centrum Berlina. W 2010 roku wziął udział w projekcie „2-3 Streets” odbywającym się w Zagłębiu Ruhry, w trakcie którego jako jeden z 78 artystów zamieszkał przez rok na ulicy przekształconej w artystyczną pracownię. Hasse regularnie podróżuje po Europie razem ze swoją gitarą i plecakiem. W ubiegłym roku pokonał w ten sposób 800 kilometrów w północnej Hiszpanii. Na koncertach zdarza mu się opowiadać historie związane z jego autostopowymi wycieczkami, dzięki którym nieustannie znajduje inspiracje do pisania nowych utworów. 

Linda urodziła się we włoskiej Piacenzie, niewielkim mieście na północy Włoch. Tym samym, w którym na świat przyszedł jeden z największych dyktatorów mody Giorgio Armani. Początkowo występowała w zespole grającym funky i bluesa o nazwie  The Blues Trigger. Pod własnym nazwiskiem tworzy piosenki inspirowane amerykańskim folkiem i artystkami pokroju Joni Mitchell. Debiutancki album „Winter In My Room” opublikowała w 2010 roku. Niedawno ukazało się jej małe wydawnictwo „(Some) Songs In C.”. Regularnie koncertuje we Włoszech. Ostatnio można było jej posłuchać w trakcie dwóch festiwali: Scrittorincittà oraz Dal Mississippi al Po.

„Something of An End” to tytuł płyty nagranej w małym mieszkaniu, w zaledwie dwa miesiące, z wykorzystaniem jednego mikrofonu, komputera oraz kilku instrumentów. Jej autorem jest 24-letni Piotr Madej, absolwent filologii rosyjskiej i studium realizacji dźwięku, który, jak sam przyznaje, stara się nie śpiewać o miłości, choć nie zawsze mu to wychodzi. Wydany pod szyldem Patrick The Pan album zachwycił krytyków muzycznych m.in. Piotra Kosińskiego z radiowej „Trójki”. Doszukać można się na nim inspiracji zarówno skandynawską sceną spod znaku Sigur Rós, jak i współczesnym alt-country (Fleet Foxes, Damien Jurado), a nawet brytyjską progresją lat siedemdziesiątych. W lipcu tego roku Patrick The Pan wystąpił na festiwalu Opener.

Hayden Berry od piętnastu lat komponuje i nagrywa piosenki. Przygodę z muzyką rozpoczynał w grupie Ripcord. W latach dziewięćdziesiątych zespół podpisał umowę fonograficzną z wytwórnią Sire Records (Warner Bros.). Po jego rozpadzie w 2003 roku Berry zrealizował w Szwajcarii swój pierwszy album solowy „Music From My Mountain”. W kolejnych latach powstały płyty „Moving Along”, „What Do You Believe In?”, „This Too Will Pass”, na której słychać m.in. wiolonczelę, klarnet i waltornię oraz nagrany w Krakowie, a wydany nakładem własnej wytwórni Resonating Woods Recording longplay „The World And Me”. Brytyjczykowi bliska jest twórczość Boba Dylana, Leonarda Cohena i Tima Buckley’a. Od niedawna udziela się on również w ambientowym projekcie Visionary Hours.

Karl Culley to niezwykły gitarzysta, używający techniki “fingerstyle”, a także utalentowany wokalista i autor tekstów, cieszący się opinią znakomitego artysty koncertowego. Jego debiutancki album “Bundle of Nerves”, nagrany na malowniczej, szkockiej wyspie Jura zebrał świetne recenzje w muzycznej prasie. Magazyn MOJO nazwał Culley’a poetą wykonującym metafizyczny folk i przyrównał do legendarnego Johna Martyna. W 2011 roku na rynku pojawiło się drugie, równie ciepło przyjęte przez krytyków wydawnictwo “The Owl”. Natomiast 8 lipca tego roku światło dzienne ujrzało najnowsze dzieło “Phosphor”, które udowadnia, że pochodzący z Harrogate w północnej Anglii, a obecnie mieszkający w Krakowie Karl Culley jest jednym z najważniejszych artystów brytyjskiej sceny akustycznej.

Chłopak z gitarą i iPodem, tak najkrócej można przedstawić twórczość czeskiego songwritera Jakuba Jiráska, ukrywającego się pod jednoliterowym pseudonimem J. Garażowy folk w jego wykonaniu zdobywa coraz szersze grono fanów: Jirásek supportował praski koncert Kurta Vile’a, wystąpił na tegorocznym festiwalu Colours of Ostrava i zebrał bardzo pochlebne recenzje za swoje pierwsze studyjne wydawnictwo “Cold Cold Nights”. Na koncertach wspomaga się wcześniej przygotowanym przez siebie akompaniamentem (perkusja, instrumenty dęte, akordeon). To bez wątpienia jeden z największych młodych talentów muzycznych zza naszej południowej granicy. 

Występuje zawsze na boso, ale nie to stało się jego najbardziej rozpoznawalnym znakiem firmowym. Phillip Bracken zachwyca wyjątkową, ciepłą barwą głosu i brzmieniem swojej akustycznej gitary. Pochodzący z Sydney artysta w dorobku posiada małe wydawnictwo „Everything Looks Better In Candlelight”, dzięki któremu zyskał opinię australijskiego Bena Harpera, a także pełnowymiarowy album „The Opole Session”, nagrany na żywo w ciągu jednego dnia wspólnie z czterema polskimi muzykami (Jackiem Mielcarkiem, Jakubem Mielcarkiem, Mateuszem Szemrajem i Jarkiem Korzonkiem). Jego brzmienie jeden z recenzentów przyrównał do słynnego dzieła Van Morrisona „Astral Weeks”. Choć twórczość Brackena zakorzeniona jest w tradycyjnym folku, znaleźć w niej można zarówno elementy soulu, jak i ambientową głębię. 

Makowiecki wraca z autorskim materiałem „Moizm”. To najbardziej bezkompromisowa i osobista rzecz, jaką do tej pory zrobiłem – mówi o swojej nowej płycie. To jego deklaracja niepodległości i dojrzałości zarazem – zbiór hipnotyzujących, elektronicznych kompozycji, które pod warstwą radykalnych rozwiązań aranżacyjnych i brzmieniowych są również pięknymi, wzruszającymi piosenkami. Makowiecki jest kompozytorem większości utworów, sam też produkował album. Tylko teksty oddał do napisania swoim przyjaciołom o pokrewnej wrażliwości, do których ma pełne zaufanie. „Moizm” jest albumem świadomym, bezkompromisowym, progresywnym i osobistym zarazem. Warto wspomnieć także o wybitnych nazwiskach związanych z polską elektroniką, które pojawią się gościnnie na płycie Makowieckiego: Józef Skrzek, Władysław Komendarek i Daniel Bloom.

Więcej na: http://www.opolesongwritersfestival.pl/

Zapraszamy!!