Zasłużonym faworytem w tej kategorii jest zdecydowanie ten ostatni, okrzyknięty najlepszym thrillerem w amerykańskiej telewizji („New York Post”). Bohaterką serii jest Carrie Mathison (Claire Danes), agentka CIA, zajmująca się zwalczaniem terroryzmu. Prowadząc na własną rękę operację w Iraku, otrzymuje informację, iż amerykański żołnierz porwany przez Al-Kaidę został nakłoniony przez terrorystów do współpracy. Niedługo potem do domu powraca Nick Brody (Damien Lewis) – cudownie odnaleziony po ośmiu latach niewoli żołnierz piechoty morskiej w Afganistanie. Przed Carrie i widzami zostaje więc postawione pytanie – czy Brody jest terrorystą? Jak udowodnić to mężczyźnie okrzykniętemu narodowym bohaterem? Jak daleko można się posunąć, chcąc zapobiec atakom ekstremistów islamskich, które dekadę temu pochłonęły blisko 3000 ofiar? Rąbek tajemnicy zostanie uchylony przed widzami w postaci retrospekcji Nicka – widzimy tortury i przemoc, których doświadczył, ale również te, które sam zadawał. Czy to czyni go terrorystą – nie wiemy.
Równolegle z wątkiem zawodowym prowadzony jest wątek rodziny zmagającej się z powrotem ojca po tak długiej nieobecności. Jessica – żona Nicka, próbuje poskładać rozbitą rodzinę, odzyskać męża i ojca swoich dzieci. Brody jest jednak poraniony psychicznie i fizycznie, ucieka od bliskości, jego emocje są mechaniczne. Dla kontrastu życie Carrie pozbawione jest więzi rodzinnych, jej mieszkanie jest puste a życie wypełnione obsesyjną pracą.
W ostatecznym rozrachunku oboje są ofiarami wojny z terroryzmem, smutnym pokłosiem 9/11.
Czy to przypadek, że Homeland zadebiutował właśnie w październiku 2011 roku? W tym roku mija dekada od ataku na World Trade Center – punktu zwrotnego w historii Ameryki i życiu przeciętnego Amerykanina. W USA nastąpiła zmiana nie tylko w sensie politycznym i historycznym, ale również kulturowym. Śmiało można postawić tezę, że Stany Zjednoczone nie wróciły nigdy do radosnej i pełnej spokoju postawy niezniszczalnego supermocarstwa. Zamiast tego, w społeczeństwie amerykańskim można było wyczuć nastrój ciągłego podejrzenia, frustracji, niepokoju czy doprowadzonego do grani absurdu patriotyzmu.
Stan nieustannego podejrzenia towarzyszy lekturze Homeland, które jest dziełem twórców odpowiedzialnych między innymi za przełomowe i kontrowersyjne 24 godziny, które trafiły na podatny grunt antyislamskiej gorączki po 11 września. Powstał serial (oparty na izraelskim oryginale Prisoner of War), który z perspektywy czasu przepracowuje wrześniową traumę, bacznie obserwując rzeczywistość zauważa, że uniwersalne granice dobra i zła ulegają nieustannemu przesuwaniu pod wpływem naszej najnowszej historii.
To, co pozwala serii trzymać nas w napięciu, to wieloznaczność postaci oraz brak oceny moralnej. Carrie nie jest dzielnym szeryfem na tropie złego przestępcy: prawdopodobnie cierpi na zaburzenia psychiczne i obsesję maniakalną, nigdy nie wybaczyła sobie, że nie zapobiegła zamachom sprzed dekady i poczucie winy niszczy ją od środka. Brody z kolei przeżywa wojenną traumę niewoli, której nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić. Widzimy jednak jego starania o odzyskanie utraconego kontaktu z dziećmi. Czy terrorysta może być jednocześnie czułym ojcem?
Danes jest świetna w swojej roli owładniętej misją ratowania kraju paranoiczki – no właśnie, czy paranoiczki? Bohaterka Danes jest rozedrgana, napięta, na skraju załamania nerwowego i tylko krok od życiowej katastrofy. Stawia bezpieczeństwo swojego kraju na pierwszym miejscu ponad wszystkim innym. Wreszcie doczekaliśmy się pełnokrwistej antybohaterki w telewizji na miarę Dextera Morgana czy Waltera White’a. Telewizja lubi Danes, w zeszłym roku otrzymała ona Złotego Globa i nagrodę Emmy za rolę autystycznej działaczki na rzecz humanitarnego traktowania zwierząt rzeźnych w filmie biograficznym Temple Grandin (HBO).
Dramat Homeland ogląda się na wdechu, czekając na kolejne odcinki jak na kawałki układanki. Każdy epizod kończy się klasycznym cliff-hangerem, przedłużając naszą mękę aż do niedzielnej premiery nowego odcinka. Narracyjne i fabularnie serial jest idealnie spójny. Homeland zaskakuje, umiejętnie żongluje wątkami, przyśpiesza i za chwilę zwalnia, w sumie jednak nie pozwala odetchnąć i oderwać się od ekranu. Finał sezonu to połączenie Lotu nad kukułczym gniazdem, Francuskiego łącznika i skondensowanych w jedno trzech pierwszych sezonów Zagubionych. Przyciągnął przed telewizory ponad dwa miliony obgryzających z nerwów paznokcie widzów i stał się najlepiej oglądanym debiutem w historii stacji. To zdecydowanie najlepszy, obok Zakazanego Imperium, serial dramatyczny w telewizji.
Homeland (2011 - ....) Showtime
USA
twórcy: Howard Gordon, Alex Gansa
obsada: Claire Danes, Damien Lewis, Morena Baccarin, David Harewood i inni
Ewa Drygalska - doktorantka w Instytucie Amerykanistyki UJ i absolwentka filmoznawstwa. Pisze monografię kina blaxploitation i ogląda amerykańskie seriale. W wolnych chwilach pracuje na festiwalach filmowych, gotuje i sprząta doskonaląc skill idealnej pani domu.
CZYTAJ TAKŻE:
GLOBY I SERIALE 1. BOSS
GLOBY I SERIALE 2. AMERICAN HORROR STORY
GLOBY I SERIALE 3. NEW GIRL
Równolegle z wątkiem zawodowym prowadzony jest wątek rodziny zmagającej się z powrotem ojca po tak długiej nieobecności. Jessica – żona Nicka, próbuje poskładać rozbitą rodzinę, odzyskać męża i ojca swoich dzieci. Brody jest jednak poraniony psychicznie i fizycznie, ucieka od bliskości, jego emocje są mechaniczne. Dla kontrastu życie Carrie pozbawione jest więzi rodzinnych, jej mieszkanie jest puste a życie wypełnione obsesyjną pracą.
Czy to przypadek, że Homeland zadebiutował właśnie w październiku 2011 roku? W tym roku mija dekada od ataku na World Trade Center – punktu zwrotnego w historii Ameryki i życiu przeciętnego Amerykanina. W USA nastąpiła zmiana nie tylko w sensie politycznym i historycznym, ale również kulturowym. Śmiało można postawić tezę, że Stany Zjednoczone nie wróciły nigdy do radosnej i pełnej spokoju postawy niezniszczalnego supermocarstwa. Zamiast tego, w społeczeństwie amerykańskim można było wyczuć nastrój ciągłego podejrzenia, frustracji, niepokoju czy doprowadzonego do grani absurdu patriotyzmu.
Stan nieustannego podejrzenia towarzyszy lekturze Homeland, które jest dziełem twórców odpowiedzialnych między innymi za przełomowe i kontrowersyjne 24 godziny, które trafiły na podatny grunt antyislamskiej gorączki po 11 września. Powstał serial (oparty na izraelskim oryginale Prisoner of War), który z perspektywy czasu przepracowuje wrześniową traumę, bacznie obserwując rzeczywistość zauważa, że uniwersalne granice dobra i zła ulegają nieustannemu przesuwaniu pod wpływem naszej najnowszej historii.
To, co pozwala serii trzymać nas w napięciu, to wieloznaczność postaci oraz brak oceny moralnej. Carrie nie jest dzielnym szeryfem na tropie złego przestępcy: prawdopodobnie cierpi na zaburzenia psychiczne i obsesję maniakalną, nigdy nie wybaczyła sobie, że nie zapobiegła zamachom sprzed dekady i poczucie winy niszczy ją od środka. Brody z kolei przeżywa wojenną traumę niewoli, której nikt nie jest w stanie sobie wyobrazić. Widzimy jednak jego starania o odzyskanie utraconego kontaktu z dziećmi. Czy terrorysta może być jednocześnie czułym ojcem?
Danes jest świetna w swojej roli owładniętej misją ratowania kraju paranoiczki – no właśnie, czy paranoiczki? Bohaterka Danes jest rozedrgana, napięta, na skraju załamania nerwowego i tylko krok od życiowej katastrofy. Stawia bezpieczeństwo swojego kraju na pierwszym miejscu ponad wszystkim innym. Wreszcie doczekaliśmy się pełnokrwistej antybohaterki w telewizji na miarę Dextera Morgana czy Waltera White’a. Telewizja lubi Danes, w zeszłym roku otrzymała ona Złotego Globa i nagrodę Emmy za rolę autystycznej działaczki na rzecz humanitarnego traktowania zwierząt rzeźnych w filmie biograficznym Temple Grandin (HBO).
Dramat Homeland ogląda się na wdechu, czekając na kolejne odcinki jak na kawałki układanki. Każdy epizod kończy się klasycznym cliff-hangerem, przedłużając naszą mękę aż do niedzielnej premiery nowego odcinka. Narracyjne i fabularnie serial jest idealnie spójny. Homeland zaskakuje, umiejętnie żongluje wątkami, przyśpiesza i za chwilę zwalnia, w sumie jednak nie pozwala odetchnąć i oderwać się od ekranu. Finał sezonu to połączenie Lotu nad kukułczym gniazdem, Francuskiego łącznika i skondensowanych w jedno trzech pierwszych sezonów Zagubionych. Przyciągnął przed telewizory ponad dwa miliony obgryzających z nerwów paznokcie widzów i stał się najlepiej oglądanym debiutem w historii stacji. To zdecydowanie najlepszy, obok Zakazanego Imperium, serial dramatyczny w telewizji.
Homeland (2011 - ....) Showtime
USA
twórcy: Howard Gordon, Alex Gansa
obsada: Claire Danes, Damien Lewis, Morena Baccarin, David Harewood i inni
Ewa Drygalska - doktorantka w Instytucie Amerykanistyki UJ i absolwentka filmoznawstwa. Pisze monografię kina blaxploitation i ogląda amerykańskie seriale. W wolnych chwilach pracuje na festiwalach filmowych, gotuje i sprząta doskonaląc skill idealnej pani domu.
CZYTAJ TAKŻE:
GLOBY I SERIALE 1. BOSS
GLOBY I SERIALE 2. AMERICAN HORROR STORY
GLOBY I SERIALE 3. NEW GIRL