Alex jest scenarzystą, który próbuje napisać bardzo osobisty tekst. Celowo rezygnuje z zasady trzech aktów, w głębokim poważaniu ma punkty kulminacyjne i psychologię bohaterów. Pisze o weekendzie, w trakcie którego ma zrealizować mało intrygujący plan odbycia czterech stosunków z własną żoną. Nie jest to jednak takie łatwe, ponieważ co chwilę ktoś mu w tym przeszkadza: raz dziecko wejdzie do kuchni będącej miejscem w ogóle nie pociągającego stosunku, innym razem żałosny kumpel przyjdzie się wypłakać. Wątki poboczne mnożą się wraz ze wzrostem frustracji seksualnej głównego bohatera, którego czasami widzimy jako bohatera wydarzeń, a po chwili jako autora całej historii. Cały ten galimatias zmierza do głupawego finału, mającego tyle samo uroku, co widok podstarzałych sąsiadów Alexa, jeżdżących na rowerach w stroju ograniczonym do stringów.
Główną ideą, która przyświeca filmowi Bellsoli, jest opowiedzenie historii za pomocą niestandardowej narracji. Napisane (sfilmowane) będzie wszystko, cokolwiek się zdarzy. Oczywiście jest to kwestia stylizacji filmu, a nie prawdziwy eksperyment. O ile sam pomysł mógłby być ciekawy, o tyle jego realizacja budzi tylko niesmak i rosnące z minuty na minutę zażenowanie.
Reżyser mnoży klisze znane z najbardziej klozetowych komedii, ale dodaje też wiele swoich, równie nieudanych pomysłów. Szczytem jego możliwości są teksty w stylu „Lubię zapach moich bąków” albo „Czeszki są wyzwolone, to znaczy, że zgadzają się na wszystko”. Podobnych bzdur jest tu cała masa, w przeciwieństwie do obiecanej otoczki intelektualnej, której obecności nie stwierdzam.
„Komedia nieprzyzwoicie seksowna” – tak dystrybutor reklamuje Cokolwiek się zdarzy. Po seansie rodzi się więc pytanie, gdzie ten seks? Co ma być w tym filmie seksowne? Mężczyźni przebrani w kostium Myszki Minnie, czy wspomniany zapach bąków? Nagości jest tu jak na lekarstwo, a kiedy się już pojawia, wywołuje uśmiech politowania, połączony z nerwowym odwracaniem wzroku. Bohaterowie najwyraźniej nie potrafią uprawiać seksu, nie mają fantazji i nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są odstręczający w swoim ślinieniu się na widok innych par.
Miało być seksownie, nietuzinkowo i art-house'owo. Wyszło obleśnie, nudno i prostacko. Bellsolà bardzo skutecznie zraził mnie do swoich przyszłych projektów. Oczywiście nakręcenie filmu ultra-złego też jest jakimś osiągnięciem, ale tylko wtedy, kiedy robi się to świadomie. Kataloński reżyser nie ma tej świadomości i wypluwa z siebie filmowy bełkot, na którym bardzo trudno jest wysiedzieć do końca. Brak mu poczucia humoru, umiejętności narracyjnych i elementarnej samokrytyki. Niby to wszystko miało być trochę abstrakcyjne, nie do końca poważne i lekko głupkowate, ale tego typu kokieteria wzmaga tylko niesmak, który osiąga porównywalny poziom tylko przy oglądaniu produkcji typu Weekend Cezarego Pazury.
Cokolwiek się zdarzy (Passi El Que Passi)
scenariusz i reżyseria: Robert Bellsola
zdjęcia: Martin Gonzalez Damonte
muzyka: Xurxo Nunez
grają: Carlotta Bosch, Marcel Tomàs, Ramón Curós, Mavel de la Rosa, Antonio De Matteo, Sara Gálvez i inni
kraj: Hiszpania
rok: 2011
czas trwania: 81 min
premiera w Polsce: 30 grudnia 2011 r.
Vivarto
Maciej Badura - rocznik '85. Kulturoznawca, amerykanista, Ph. D. wannabe. Interesuje się amerykańskim kinem niezależnym, filmem kanadyjskim, queerem i transgresją wszelkiego rodzaju. Kiedyś napisze monografię o Harmonym Korine. Nade wszystkich ceni sobie Todda Solondza. Nałogowo ogląda seriale. Platonicznie zakochany w Sashy Grey, Williamie Faulknerze i telewizyjnych programach o sprzątaniu.
Za seans dziękujemy Kinu Pod Baranami
Główną ideą, która przyświeca filmowi Bellsoli, jest opowiedzenie historii za pomocą niestandardowej narracji. Napisane (sfilmowane) będzie wszystko, cokolwiek się zdarzy. Oczywiście jest to kwestia stylizacji filmu, a nie prawdziwy eksperyment. O ile sam pomysł mógłby być ciekawy, o tyle jego realizacja budzi tylko niesmak i rosnące z minuty na minutę zażenowanie.
„Komedia nieprzyzwoicie seksowna” – tak dystrybutor reklamuje Cokolwiek się zdarzy. Po seansie rodzi się więc pytanie, gdzie ten seks? Co ma być w tym filmie seksowne? Mężczyźni przebrani w kostium Myszki Minnie, czy wspomniany zapach bąków? Nagości jest tu jak na lekarstwo, a kiedy się już pojawia, wywołuje uśmiech politowania, połączony z nerwowym odwracaniem wzroku. Bohaterowie najwyraźniej nie potrafią uprawiać seksu, nie mają fantazji i nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są odstręczający w swoim ślinieniu się na widok innych par.
Miało być seksownie, nietuzinkowo i art-house'owo. Wyszło obleśnie, nudno i prostacko. Bellsolà bardzo skutecznie zraził mnie do swoich przyszłych projektów. Oczywiście nakręcenie filmu ultra-złego też jest jakimś osiągnięciem, ale tylko wtedy, kiedy robi się to świadomie. Kataloński reżyser nie ma tej świadomości i wypluwa z siebie filmowy bełkot, na którym bardzo trudno jest wysiedzieć do końca. Brak mu poczucia humoru, umiejętności narracyjnych i elementarnej samokrytyki. Niby to wszystko miało być trochę abstrakcyjne, nie do końca poważne i lekko głupkowate, ale tego typu kokieteria wzmaga tylko niesmak, który osiąga porównywalny poziom tylko przy oglądaniu produkcji typu Weekend Cezarego Pazury.
Cokolwiek się zdarzy (Passi El Que Passi)
scenariusz i reżyseria: Robert Bellsola
zdjęcia: Martin Gonzalez Damonte
muzyka: Xurxo Nunez
grają: Carlotta Bosch, Marcel Tomàs, Ramón Curós, Mavel de la Rosa, Antonio De Matteo, Sara Gálvez i inni
kraj: Hiszpania
rok: 2011
czas trwania: 81 min
premiera w Polsce: 30 grudnia 2011 r.
Vivarto
Maciej Badura - rocznik '85. Kulturoznawca, amerykanista, Ph. D. wannabe. Interesuje się amerykańskim kinem niezależnym, filmem kanadyjskim, queerem i transgresją wszelkiego rodzaju. Kiedyś napisze monografię o Harmonym Korine. Nade wszystkich ceni sobie Todda Solondza. Nałogowo ogląda seriale. Platonicznie zakochany w Sashy Grey, Williamie Faulknerze i telewizyjnych programach o sprzątaniu.
Za seans dziękujemy Kinu Pod Baranami