Pedro Almodóvar wyprawił ucztę. Kobiety pokroiły pomidory i zmiksowały sok ze środkami nasennymi. Matki opowiedziały synom całą prawdę o sobie, zdradzając kwiat swego sekretu. Mężczyźni nie obawiali sie porozmawiać z kobietami na wysokich obcasach. Biust Penelope Cruz opieła czerwona sukienka. Ciała gości na widowni drżą więc pośród ciemności, gdy w nowym filmie reżysera _Złego wychowania_ niewidomy scenarzysta snuje opowieść o przebiegłej kobiecie na skraju załamania nerwowego.

Tymczasem Pedro Almodóvar niczym Julio Cortazar "gra w klasy". Pozwala czytać swój nowy film w wielowymiarowy sposób. Poszerza przestrzeń aktorskich wyczynów o zwolna odkrywaną w retrospekcjach przeszłość, w której szkatułkowo zamyka też diegezę filmu _Dziewczyna i walizka_ reżyserowanego przed czternastu laty przez widzącego jeszcze scenarzystę Mateo Blanco (Lluis Homar). W skomplikowanym, wielopoziomowym świecie hiszpańskiego twórcy, bez wątpienia nietrudno więc o miłość, zdrady, oszustwa czy gorzkie tajemnice uwikłane nie tylko w autotematyczne nawiązania, ale i bezpośrednie aluzje do klasycznej kinematografii.

W tym kontekście klarowności nabiera przyczyna, dla której w filmie Mateo główną rolę zagrała ponętna Lena (Penelope Cruz), przebrana za Audrey Hepburn. By zdublować efekty na każdym poziomie czytania fabuły, jako aktorka przybierała też na próbnej sesji zdjęciowej postać platynowej Marylin Monroe czy słodkiej Goldie Hawn. Poza planem rezygnując zaś z entourage’u bunuelowskiej Severine wybrała dla siebie ostatecznie rolę "mrocznego przedmiotu pożądania" i niczym femme fatale rodem z amerykańskich filmów noir wykorzystała swego podstarzałego kochanka Ernesto Martela (Jose Louis Gomez), który zgodził się produkować _Dziewczynę i walizkę_. Doprowadziła na krawędź śmierci też Mateo Blanco, z którym nawiązała namiętny romans. Przywołany zresztą w jego pamięci pod wpływem spotkania z Ernesto Juniorem (Ruben Ochandiano), synem Martela, który kręcił wówczas dokument z wspomnianego planu filmowego. Awangardowy making-off miał być jednak tylko materiałem dowodowym dla jego ojca, który wszędzie dopatrywał się przejawów zdrady swojej młodej kochanki Leny. Ernesto Martel Senior oglądał więc film w filmie, kadr po kadrze i choć dokument jego syna nie zyskał rangi dzieła ze szkoły cinema verite, stał sie pretekstem do niezwykle ciekawego zabiegu, który tłumaczy potrzebę użycia techniki video wewnątrz obrazu filmowego.

Wprowadzając dystans nieosiągalny w rzeczywistości, dokument umożliwił bowiem odważne powiedzenie prawdy prosto w oczy, jakkolwiek byłaby ona zapośredniczona przed medium. Gdy Ernesto oglądał ostatni niemy fragment filmu nakręconego przez syna, w którym rozzłoszczona ukochana przyłapuje chłopca podczas filmowania i bezgłośnie krzyczy do kamery, Lena wchodzi do pokoju. Pozwala Ernestowi patrzeć na niemy obraz i słuchać wypowiadanych przez siebie obecnie słów o zdradzie. Kiedy Lena na ekranie odwraca sie i odchodzi, kobieta milknie i zamyka za sobą drzwi. Ernesto jednak odkrywa prawdę w obrazie. Reżyser _Kiki_ szuka jej w analogiczny sposób. Montuje oswojone fragmenty rzeczywistości w nową, ale nie obcą całość. Z drugiej strony komponując wciąż z tych samych elementów zdaje sie dążyć do perfekcji, by ostatecznie świat przystał do jego wizji. W ten sposób także film Mateo i Leny, ukończony przez Ernesto na wzór niezręcznych produkcji klasy D, został dopiero po latach przemontowany przez niewidomego już scenarzystę, który wbrew Woody’emu Allenowi postanowił nie skończyć z Hollywood.

Czyżby jednak filmowy świat nowego dzieła Pedro Almodóvara zawężał się jedynie do skrzętnie splecionych cytatów filmowych? Bynajmniej, choć metafilmowość od dawna była sposobem, by odkrywać wciąż na nowo drugą stronę obrazu. Jednak w obrębie festiwalu _Przerwane objęcia_ ciekawie korespondują w tej kwestii nie tylko z historią kinematografii, ale i niemieckim filmem _Whisky mit Vodka_ (2008) Andreasa Dresena nagrodzonym za najlepszą reżyserię. Tam z kolei młody reżyser walczy z biurokracją i producentami, by zrealizować film o kobietach, tajemnicach i namiętnych zdradach. Własnym sumptem dba też o przemalowanie fragmentów dekoracji na karmazynową czerwień – jakby podskórnie nawiązując dialog z reżyserem _Zwiąż mnie_. Czyż moglibyśmy bowiem nie spodziewać się w jego filmach czerwonych sukienek, czerwonych zasłon powiewających w otwartym oknie czy czerwonych koszul widocznych jedynie w drugim planie? Cortazar co prawda twierdzi, że "są chwile, kiedy coś osiąga maksimum swoich wymiarów, swojej głębokości, swojego zasięgu, swojego sensu i staje się kompletnie nieinteresujące". Jednak kolejny film reżysera, który niepodejmując ryzyka wciąż powraca do sprawdzonych formuł, zdecydowanie przeczy tej teorii. Bez wątpienia chciałoby się zagrać z nim w klasy jeszcze raz.




Foto: "Gutek Film":http://www.gutekfilm.pl/

________________________________________________________________________

Przerwane objęcia (Los abrazos rotos)
reżyseria: Pedro Almodóvar
scenariusz: Pedro Almodóvar, na podstawie powieści Thierry’ego Jonqueta Mygale
zdjęcia: Rodrigo Prieto
muzyka: Alberto Iglesias
grają: Penélope Cruz, Blanca Portillo, Lluís Homar, Jaime Santos Gonzalez, Diego Romana Garcia, Asier Etxeandia, Tamar Novas, Ángela Molina, Rossy de Palma, Lola Duenas, Chus Lampreave, Carmen Machi, Kiti Manver, Ramón Pons, Yuyi Beringola, Carlos Sampedro, Alejo Sauras, Kira Miró, Mariola Fuentes, José Luis Gómez, Rubén Ochandiano
kraj: Hiszpania
rok: 2009
premiera w Polsce: 25.09.2009r.
Best Film/Gutek Film







« powrót