We włoskim spektaklu nie pojawia się ani Hipolita i Tezeusz, ani rzemieślnicy. Pominięte zostają te wątki, które mogą prowadzić do analizy dramatu w polityczno-społecznym kontekście. Reżyser Fabrizio Montecchi całą swą uwagę skupia na relacjach uczuciowych pomiędzy Hermią, Lizandrem, Heleną i Demetriuszem. Tematem spektaklu staje się miłość i magia Lasu Ateńskiego, do którego przybywają kochankowie. Twórcy spektaklu akcentują, iż zakochani są pionkami w ręku niezwykle energicznego Puka. Zostaje to interesująco przedstawione interesująco za pomocą teatru cieni.
W pierwszej scenie każda z postaci prezentuje się w tańcu, który staje się dla niej sposobem wyrażenia uczuć. Na sekwencje ruchowe wpływają działania Puka, który przemyka pomiędzy tańczącymi, popycha ich. Tym samym staje się on w Lesie Ateńskim władcą marionetek – kochanków. Za pomocą różnicy pomiędzy wielkością cieni zostają ukazane relacje łączące młodych Ateńczyków; na przykład zakochana bez wzajemności w Demetriuszu Helena zadziera wysoko głowę, by spojrzeć na dużo od niej większy cień wybranka.
Puk, Tytania i Oberon nie zostają przedstawieni jako wdzięczne, magiczne istotki, ale jako stwory potężne i groźne. Wydaje się, że jedną z inspiracji twórców mogły być maski weneckie i pełne przepychu stroje karnawałowe. W Lesie Ateńskim trwa przecież karnawał, podczas którego obowiązujące reguły rządzące światem codzienności zostają zawieszone. Losami kochanków rządzą cienie, w których krainę wkraczają na początku spektaklu. Magnetyzujące wrażenie wywołuje napięcie pomiędzy bezpośrednią obecnością tańczących na scenie aktorów a działaniami wykonywanymi za pomocą technik teatru cieni. Przejścia pomiędzy rzeczywistością kochanków a królestwem Tytanii i Oberona ukazane zostają za pomocą zabiegu zrywania płachty. Gest ten wykonuje Puk, co nadaje mu rolę łącznika, który żyje na pograniczu świata magii i świata ludzi. Nastrój tajemniczości i cudowności podkreśla muzyka skomponowana przez Felixa Mendelssohna i odgłosy zwierząt: pohukiwanie słów czy cykanie świerszczy.
Przy dźwiękach Marsza weselnego młodzi ludzie łączą się w szczęśliwe pary, a następnie jeszcze raz za pomocą teatru cieni pokazują kilka scen odwołujących się do fragmentów spektaklu. Ogląda je Puk. Czy wspomina to, czego dokonał podczas nocy? Ostatnia scena spektaklu jest melancholijna. Puk wolno wstaje i próbuje przejść przez zasłonę, co mu się nie udaje. Tym razem jej nie zrywa. Gaśnie światło. Koniec spektaklu. Czary się skończyły.
Teatro Gioco Vita & Imperfect Dancers (Włochy) - Sen nocy letniej
Autorstwo projektu: Walter Matteini i Fabrizio Montecchi oraz Veronica Bracaccini, Mattia De Salve, Maria Focaraccio, Julio-Cesar Quintanilla, Armando Rossi
Reżyseria i inscenizacja: Fabrizio Montecchi
Choreografia: Walter Matteini; maski i lalki teatru cieni: Nicoletta Garioni
Kostiumy: Corinne Lejeune
Światła: Cesare Lavezzoli
Asystent choreografii: Ina Broeckx
Kierownik sceny: Luca Berettoni
Realizacja scenerii: Sergio Bernasani
Realizacja masek i lalek teatru cieni: Federica Ferrari, Nicoletta Garioni, Tove Boysen (asystent)
Realizacja ekranów: Tania Fedeli
Koprodukcja: Teatro Gioco Vita – Teatro Stabile di Innovazione, Fondazione Teatro Comunale di Modena, Fondazione Teatri di Piacenza, Imperfect Dancers.