Przed rozpoczęciem spektaklu aktorzy znajdują się na scenie. Kiedy publiczność zajęta jest wyborem miejsc, wychodzą pojedynczo za kulisy, by już po chwili powrócić. Pierwsze sceny wprowadzają w tematykę przedstawienia, którą mają być dysfunkcje ludzkich zachowań wywołane uszkodzeniami mózgu lub jego niepoprawnym funkcjonowaniem. Historie przedstawione przez Sacksa stają się jednak pretekstem do refleksji nad kondycją ludzką: lękami, nadziejami, niedogodnościami życia i urojeniami mającymi załagodzić codzienne cierpienia. Przyglądając się symptomom choroby widz zostaje zmuszony do refleksji nad tym, co zwykło uznawać się za normalność. Doświadczenie alienacji i zagubienia, którym ulegają pacjenci opisani przez Sacksa okazuje się bowiem wcale nie tak odległe od cywilizacyjnego lęku, któremu coraz częściej zdarza nam się ulegać.

Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem składa się z krótkich etiud. Każda z nich poświęcona jest konkretnej jednostce chorobowej. Znajdą się wśród nich zaburzenia mowy, pamięci, percepcji czy zespół Tourette’a. Fluorescencyjna, przypominająca księżyc makieta mózgu podwieszona w głębi sceny przypomina jednak o fizjologicznym podłożu dysfunkcji dotykających bohaterów spektaklu. Odsunięcie na drugi plan aspektów psychologicznych umożliwiających rozwój danego zaburzenia może wydawać się antyhumanistycznym zabiegiem, jednakże dzięki niemu udaje się pokazać bolesność doświadczenia choroby, co dodatkowo podkreśla agresja lub też obojętność postaci lekarzy pojawiających się w kolejnych scenach.

Przedstawienie to, o czym warto wspomnieć, powstał w ramach projektu Zróżnicowanie środków aktorskich w zależności od rodzaju medium za pomocą, którego realizowany jest tekst (film-radio-teatr) pod kierownictwem Krzysztofa Globisza. Na podstawie scenariusza Brooka oprócz spektaklu teatralnego powstały etiudy filmowe, których fragmenty zostają wyświetlone w jego trakcie. Po zapadnięciu kurtyny bardziej cierpliwy i pokorny widz (tym bardziej krewkim zdarza się niestety ostentacyjnie opuszczać salę) może wysłuchać kompozycji Sławomira Kupczaka wykorzystującej fragmenty audycji radiowej powstałej w ramach wspomnianego projektu badawczego. Praca nad tekstem uwzględniająca kontekst medium, przy pomocy którego konstruuje się rolę jest pomysłem jak najbardziej  chwalebnym, jednakże efekty studenckich zmagań z kamerą oraz mikrofonem zdają się być doklejone do teatralnego spektaklu bez żadnego pomysłu.

Niestety pomysł przeniesienia książki Sacksa na deski teatru PWST okazał się być chyba nieco zbyt ambitnie zakrojonym przedsięwzięciem. Pomimo kilku doskonałych scen całość wypada dość blado.  Młodym aktorom przy całym wysiłku, jaki wkładają w spektakl nie zawsze udaje się podołać roli, co czyni przedstawienie bardzo nierównym. Odnalezienie odpowiedniej równowagi pomiędzy  przekonującym „wczuciem się w rolę” przy jednoczesnym zachowaniu dystansu wobec „granego” zaburzenia neurologicznego  jest wyjątkowo trudnym zadaniem aktorskim i wymaga dużego doświadczenia. Te jednak studenci PWST dopiero zaczynają zdobywać.


Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem
scenariusz: Peter Brook i Marie Hélène Estienne na podstawie książki Olivera Sacksa
przekład: Anna Warzecha
reżyseria: Krzysztof Globisz
asystent reżysera: Paulina Puślednik
asystentura dramaturgiczna: Agnieszka Jakimiak (III r. WRD) scenografia: Ryszard Hodur
kostiumy: Juriana Jur
kompozycja recytacji: Sławomir Kupczak
muzyka: Daniel Malchar (IV r. WA)
ruch sceniczny: Tomasz Wesołowski
wizualizacje: Michał i Zuzia Poniedzielscy

Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego
Występują: Karolina Głąb, Katarzyna Kubacka, Adrianna Kućmierz, Daniel Malchar,
Marta Mazurek, Jan Sobolewski, Łukasz Stawowczyk, Weronika Wronka

Premiera: 8 listopada 2012 r. Scena im. St. Wyspiańskiego