Lubimy rozliczać się z upiorami przeszłości. Wywoływać je, przyszpilać i zmuszać do nachalnej obecności, która da nam pretekst do skrupulatnej autoanalizy i smutnej konstatacji, że „nie należymy do siebie”. Przecież podszyci jesteśmy tym, co nas warunkuje: rodzicami, minionym ustrojem, własnymi uprzedzeniami, które też wcale własne nie są. A jednak pielęgnujemy te widma i nie chcemy się od nich uwalniać. Bo skoro tożsamość jest wobec nas zewnętrzna, to przecież nie ponosimy winy także za klęskę realizacji tego egzystencjalnego projektu.
