Współczesna estetyka ciała zwraca się w stronę wizji plastikowego życia, zapominając o prawdzie żył, mięśni, pękniętego naskórka, siniaka na lewym kolanie, wymazywania przebarwień, podróżowania po błędnym kole walki z własną biologicznością.

   
Obiekty Karoliny Żyniewicz odsyłają do cielesnej rzeczywistości funkcjonującej na marginesie świadomości, chwilowej gry pomiędzy fascynacją a obrzydzeniem. Osłabiają poczucie bezpieczeństwa, wprowadzają w poczucie konsternacji, obcości, chęci odwrócenia wzroku. Działają jak drobne obdrapania, w których czerwona krew zmienia się z biegiem czasu w wielobarwną plamę rozrastającą się wokół rany. Trudna do zaakceptowania abjektalność ciała zawisa na moment w powietrzu, otwartość naskórka wymyka się symboliczności nagiego ciała. Żyniewicz zrzuca cienką warstwę ochronną skóry i pokazuje to, co żywe, pulsujące, mięsiste, to, co tworzy dążącą do fantazmatycznego wzoru ideę człowieczeństwa. Ten kuriozalny akt wyjścia poza bezpieczne ramy skóry paradoksalnie wywołuje potrzebę dotknięcia nieznanego, sprawdzenia jego delikatnej materialności, oswojenia go za pomocą dotyku, zbadania jego faktury, poszukania podskórnej części siebie samego.




Zagłębianie się w delikatne powidoki skóry, obcowanie z jej sensualnością implikuje pytania o możliwość fetyszyzacji niewielkich obiektów, nadawania im statusu tworzącego pragnienie.

„Kurioza” Karoliny Żyniewicz przyciągają uwagę, pozwalają uciec od wyretuszowanej rzeczywistości, spojrzeć na nią przez kalejdoskop ukrytego, pozornie obcego, jednak w gruncie rzeczy ciągle obecnego.


więcej o wystawie >>