Na miejsce ekspozycji artysta Thomas Schütte wybrał niepozorny plac w centrum miasta, który w latach 80-tych gościł parking z rzędem starych budek telefonicznych i kontenerów na szklane odpady. Kolumna zajęła miejsce uschniętego wiśniowego drzewka, przyczyniając się do rewitalizacji placu: zamiast parkingu pojawił się kawiarniany ogródek, usunięto większość nieestetycznych obiektów, położono nową nawierzchnię oraz zaprojektowano nowy stojak na rowery, którego metaliczna czerwień harmonizuje z barwą błyszczącej, lakierowanej powierzchni wiśni. Praca nadała temu miejscu bardziej swobodny, bezpretensjonalny i żartobliwy charakter.
Sam Schütte podkreślał jej dekoracyjną funkcję oraz to, że umożliwia ona „doświadczenie czerwonych wiśni w zestawieniu z kolorami samochodów”. Rzeczywiście można potraktować ten obiekt jako czystą dekorację i element doskonale skomponowany z otoczeniem. Ale czy tylko?

Zaskakujące połączenie elementu klasycznej architektury (kolumna) z gigantycznymi wiśniami to typowa strategia pop-artowa – artyści tego nurtu nieustannie ‘cytują’ w swej sztuce elementy pochodzące z różnych porządków (klasyczna kolumna; ‘codzienne’ przedmioty) dokonując na nich różnego typu zabiegów modyfikujących znaczenie. Fakt, że Schütte nie zgodził się na propozycję miasta, aby kolumna – niczym baśniowa figura szachowa – „wędrowała” po placu, wskazuje na wagę jej związku z nieobecnym już wiśniowym drzewkiem. Zdaje się ona je upamiętniać, co czyni z niej nietypowy pomnik – poświęcony nie człowiekowi, lecz fragmentowi natury. Duży rozmiar owoców oraz epatujący sztucznością materiał, z jakiego zostały wykonane, kontrastuje z prawdziwymi wiśniami. Naturę zastąpiono tu przesadnym sztucznym tworem.

Całość artykułu na blogu Projektu Miejskiego

Foto: AB