W takim ujęciu, jakby wbrew tezom o "globalnej wiosce" i makdonaldyzacji kultury, kinematografia jawi się jako dokument określonego czasu i miejsca, a jednocześnie - współtwórczyni mitów, aktywna interpretatorka historii, dostarczycielka obrazów i narracji, które organizują życie wspólnoty narodowej.

Jak w książce _Historia kina polskiego_ - wychodzącej od podobnych założeń - pisał Tadeusz Lubelski: _kino z jednej strony - dzięki swej iluzyjności - rejestruje codzienność, wygląd ludzi i przedmiotów, architekturę, obyczaj, modę, całą zmieniającą się ikonosferę, z drugiej zaś - poprzez swoje fabuły - potrafi odsłaniać korzenie narodowych mitologii. Ta jego szczególna natura sprawia, że znakomicie nadaje się ono do stawiania podobnych pytań._
Książka składa się z trzynastu artykułów dotyczących między innymi "mitu ułańskiego", filmowych obrazów powstania warszawskiego, reprezentacji męskości i kobiecości, ulubionych polskich komedii, współczesnego kina politycznego i narodowej specyfiki filmu dokumentalnego.



_Polskie kino jako kino narodowe_
pod redakcją Tadeusza Lubelskiego i Macieja Stroińskiego
ha!art, 2009


SPIS TREŚCI:
Tadeusz LUBELSKI: Wstęp
Mariola DOPARTOWA: Artystyczne „szkoły polskie” wobec tożsamości narodowej w XIX i XX wieku
Grażyna STACHÓWNA: Ułan, dziewczyna i koń
Sebastian JAGIELSKI: (Melo)dramaty polskości. Naród i płeć w polskim filmie patriotycznym
Maciej STROIŃSKI: Naród jako wspólnota umierania: Andrzej Wajda, niemiecki idealizm i mesjański witalizm
Agnieszka MORSTIN-POPŁAWSKA: Persefona czy Mała Polonia? O dziewczynce w filmach Andrzeja Wajdy
Martyna OLSZOWSKA: Mit Powstania Warszawskiego a polskie kino narodowe. Przypadek Kanału Andrzeja Wajdy
Monika MASZEWSKA-ŁUPINIAK: Czerwień i biel w odcieniach szarości. Kino narodowe braci Różewiczów
Tadeusz LUBELSKI: Nasza komedia narodowa
Marta HAUSCHILD: Pokolenia z inicjatywą i zdrada historii. Polskie filmy o szkole jako narodowa autobiografia
Małgorzata SMOLEŃ: Poszukiwanie stylu narodowego w polskim filmie dokumentalnym
Witold MROZEK: Film pamięci narodowej. Najnowsze kino polskie w dyskursie polityki historycznej
Monika NAHLIK: Katyń w czasach popkultury
Joanna ZABŁOCKA-SKOREK: Polskie kino narodowe oczami licealistów

• • •
*Tadeusz Lubelski* - dyrektor Instytutu Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z wykształcenia polonista, z uprawianych specjalności - krytyk i historyk filmu, tłumacz. Specjalizuje się w historii filmu polskiego oraz w historii kinematografii europejskich, ze szczególnym uwzględnieniem francuskiej. Bliskie jest mu widzenie badań filmoznawczych w rozległym kontekście kultury i historii; traktuje pracę historyka filmu jako prowadzenie udokumentowanej narracji literackiej. Opublikował m.in. książki: Poetyka powieści i filmów Tadeusza Konwickiego (1984), Strategie autorskie w polskim filmie fabularnym lat 1945-1961 (1992, 2 wyd. 2000), Kino Krzysztofa Kieślowskiego (red., 1997), Nowa Fala. O pewnej przygodzie kina francuskiego (2000), Encyklopedia kina (red., 2003), Odwieczne od nowa. Wielkie tematy w kinie przełomu wieków (red., 2004), Wajda (2006), Agnes Varda kinopisarka (red., 2006). Jako tłumacz: Romanse i poematy (1996) Aleksandra Wertyńskiego, Hitchcock/Truffaut (2005). W roku 2009 ukazał się podręcznik "Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty" (nagroda PISF). Jest przewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, członkiem Rady Naukowej Instytutu Sztuki PAN i Polskiego Słownika Biograficznego, stale współpracuje z "Kwartalnikiem Filmowym" i "Kinem". Od 2006 roku - członek Europejskiej Akademii Filmowej. Przewodniczy Radzie Programowej Krakowskiego Festiwalu Filmowego. Od 1995 przewodniczy jury Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie dla Młodzieży Szkół Ponadgimnazjalnych. Wypromował dotąd dziesięciu doktorów i 94 magistrów.

*Maciej Stroiński* - doktorant w Katedrze Historii Filmu Polskiego Instytutu Sztuk Audiowizualnych UJ. Zajmuje się filozofią, zwłaszcza żydowską. Fan Agnieszki Holland i Charliego Kaufmana.







« powrót