Bohaterem książki jest ambitny, choć niedoświadczony prokurator Feliks Chacaltana Saldivar, który próbuje rozwikłać zagadkę okrutnych morderstw dokonywanych w peruwiańskim Ayacucho, będącym w latach osiemdziesiątym centrum aktywności Sendero Luminoso. Zbrodnie mają miejsce w czasie święta Semana Santa w roku 2000.
W miejscowości Quinua, w spichlerzu zostają znalezione zwęglone zwłoki ludzkie. Śledztwo prowadzi prokurator Chacaltana, wykształcony w Limie- samotnik, którego jedyną pociechą po rozstaniu z żoną jest matka zmarła przed laty w pożarze. To z nią rozmawia, całuje na dobranoc jej fotografie i to właśnie jej za wszelką cenę próbuje udowodnić, że jest wartościowym człowiekiem.
Chacaltana podejrzewa, że morderstwo mogło być przejawem terroryzmu, lecz miejscowa policja nie dopuszcza takiej możliwości; zbliżają się wybory i święto Semana Santa (Wielki Tydzień), na które przybędą masy turystów, więc wiadomość o uaktywnieniu się siatki terrorystycznej zakłóciłaby spokój i odstraszyła cudzoziemców.
Powieść jest emocjonująca, szczególnie ze względu na fakt, że opiera się na autentycznych wydarzeniach w Peru, odwołuje się do historii i polityki, opisuje absurdalne działania tamtejszej policji, a także świat Indian Keczua, schrystianizowany, lecz zamknięty i pełen pierwotnych wierzeń, zabobonów i mitów.
Czytelnik wraz z Chacaltaną porusza się trochę po omacku po wielkiej ciemnej sali, gdzie odbywa się dance macabre, w sali z mnóstwem luster, w których migają zdeformowane twarze ofiar i ich oprawców . _Mordercy zmieniają twarze, mieszają się między sobą, jedni stają się drugimi, nakładają się na siebie, tak jak odbicia w krzywych zwierciadłach_. Jest to powieść, która daje do myślenia. Autor powiedział: _Zależało mi na opowiedzeniu tego, co wydarzyło się w Peru, ale także tego, co dzieje się w Bagdadzie, czy w czasie jakiejkolwiek innej wojny_.
_Czerwony kwiecień_ jest powieścią polityczną, opisującą Peru w czasie wewnętrznej długoletniej brudnej wojny, jest powieścią krwawą i pełną okrucieństwa - Roncagliolo bez ogródek opisuje ciała zmasakrowanych ofiar, nawet miłość głównego bohatera do Edith ma w sobie coś z makabrycznego koszmaru.
Czyta się ją lekko, język jest dynamiczny, zróżnicowany i plastyczny, co sprawia, że historia wydaje się świetnym materiałem na film. Dialogi pełne są lokalnego kolorytu, notatki prokuratora tak precyzyjnie opisują sytuacje, że chwilami stają się komiczne, rytm akcji wzrasta stopniowo, przybliżając czytelnika do odkrycia prawdy. Historia opowiedziana przez Roncagliolo jest wiarygodna, ciekawie skonstruowana, intensywna i intrygująca. Ktoś na forum autora wyznał: _Skończyłem czytać twoją książkę. Muszę wyznać, że od kiedy zacząłem czytać Czerwony kwiecień mam koszmary nocne, wciąż drżę na myśl o wszystkich, którzy musieli umrzeć i o formie tej śmierci. To straszne, że nasze władze nadal stosuję takie metody_.
Portret głównego bohatera ewoluuje wraz z rozwojem akcji. Na końcu Chacaltana w niczym nie przypomina dawnego, wystraszonego, niewinnego i służalczego prokuratora, który ślepo wierzył w kodeks i rozkazy. Zaczyna rozumieć, że w tej sprawie nie ma jednego winnego, że śmierć jest wpisana w historię tego miasta, że ludzie mają nieczyste dusze, które zatruwają wszystko, a rozróżnienie dobra od zła staje się niemożliwe.
Sposób dokonywania morderstw ma swoją symbolikę, ofiary pochodzą z różnych warstw społecznych, każda z nich „oddaje” część swojego ciała, aby „stworzyć wielkiego odkupiciela”. Okrutna, peruwiańska rzeczywistość podszyta jest wszechogarniającym strachem, tętni w niej zło, a śmierć jak sęp krąży w powietrzu i domaga się ofiar. Ta sprytnie opowiedziana, krótka historia ludzkiej destrukcyjności próbuje, podobnie jak _Kto zabił Palomina Molero?_ Llosy, czy film _Siedem_ Finchera, odpowiedzieć na pytanie : *unde malum*?
------
Tytuł: Czerwony kwiecień
Tytuł oryginalny: Abril rojo
Tłumaczenie: Tomasz Pindel
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2008