Program performatywny Fundacji Art Stations Grażyny Kulczyk pod nazwą Stary Browar Nowy Taniec powstał w 2004 roku czyniąc ze Studia Słodownia +3 w Starym Browarze pierwszą i wciąż jedyną w Polsce scenę konsekwentnie skupiającą się na prezentacji współczesnej poszukującej choreografii. Marzenie o stworzeniu przestrzeni artystycznej refleksji i kreacji (które oddaje motto „Sztuka nie potrzebuje wsparcia, Artyści TAK”) zdecydowało o położeniu szczególnego nacisku na zorganizowanie młodym twórcom tańca możliwości badawczych i produkcyjnych. W przeciągu 9 lat udało się zbudować i rozwinąć system wspierający rozwój najbardziej obiecujących, nie tylko polskich, choreografów. Awangardowa choreografia – czerpiąca z doświadczeń sztuk wizualnych, z eksperymentalnej muzyki, mediów czy kultury popularnej, brawurowo żonglująca gatunkami, swobodnie przemieszczająca się pomiędzy terytoriami współczesnej sztuki i anektująca je w obszar swoich poszukiwań, bezkompromisowa w zderzaniu nas z otaczającym światem i w kreowaniu własnej, autonomicznej rzeczywistości – znalazła w Starym Browarze swój dom i będzie bohaterem kolejnej odsłony programu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie.

W ramach tegorocznej edycji festiwalu znajdą się spektakle choreografów poruszających się po różnych obszarach współczesnej sztuki. Ich projekty wymykają się łatwym gatunkowym klasyfikacjom, zmuszają widza do porzucenia utartych ścieżek, a tym samym zapraszają do ekscytującej podróży po świecie, w którym choreografia zgodnie ze swym źródłosłowem nie oznacza już tylko „pisania ruchu”, ale także, a może przede wszystkim – „pisanie ruchem” ciał, obiektów, obrazów, idei, skojarzeń, wspomnień...

koncepcja: Anne Juren, Roland Rauschmeier

występują: Alix Eynaudi, Anne Juren, Eun Kyung Lee, Pasi Mäkelä, David Subal,

Roland Rauschmeier

scenografia: Roland Rauschmeier

muzyka: Johannes Maria Staud

światło: Bruno Pocheron, Martin Schwab

asystenci: Ruth Ranacher, Angela Bedekovic

produkcja: Wiener Tanz- und Kunstbewegung

koprodukcja: Tanzquartier Wien, Wien Modern i PHACE | contemporary music

przy wsparciu: modul-dance i Wydziału Kultury Miasta Wiednia

„Tableaux Vivants” powstało we współpracy Anne Juren z artystą sztuk pięknych Rolandem Rauschmeierem i austriackim kompozytorem Johannesem Marią Staudem.

Ciała tancerzy współistnieją w spektaklu z dziełami malarskimi, rzeźbami i pracami wideo, tworząc pulsujące energią przestrzenne „żywe obrazy”. Specyficzna logika, historia i język sztuk wizualnych spotyka się ze sztuką performatywną. Ciało znajduje przedłużenie siebie w obrazie, a obraz – w ciele, podważając granice między gatunkami, zaburzając percepcję widza. Forma, kolor, faktura, materia wprawiane są w ruch, tworząc dzięki kompozycji Johannesa Marii Stauda poruszający obraz, przestrzenny zbiór. Muzykę do spektaklu stworzył wiedeński zespół PHACE | contemporary music.

Anne Juren jest francuską choreografką i tancerką mieszkającą w Wiedniu. Po uzyskaniu dyplomu Conservatoire National Supérieur de Danse de Lyon i ukończeniu studiów na kierunku literatury francuskiej na Sorbonie odbyła staż w Trisha Brown Company w Nowym Jorku (2000). Jest założycielką stowarzyszenia Wiener Tanz- und Kunstbewegung w Wiedniu i autorką takich choreografii jak solo „A?” (2003), „J’aime” (2004, we współpracy z Alice Chauchat), solo „Code Series” (2005) i „Look Look” (2007, we współpracy z Kroot Juurak) oraz pracy grupowej „Komposition” (2008). W 2008 roku była artystką rezydentką w Tanzquartier Wien, gdzie uczestniczyła w dwóch europejskich programach artystycznych IDEE i APAP, w których stworzyła serię prac zatytułowaną „Patterns of Sport and Dance”. Pracowała również jako choreograf dla Burgtheater i była jednym z kuratorów festiwalu Quick Change w Tanzquartier Wien w Wiedniu.

Roland Rauschmeier studiował filozofię analityczną na Uniwersytecie Monachijskim oraz Freie Universität Berlin, a następnie sztukę konceptualną pod opieką Renée Greena w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Od ukończenia studiów w 2005 roku pracuje jako niezależny artysta. W swojej pracy skupia się na malarstwie, rzeźbie i nowych mediach.

choreografia: An Kaler

występują: An Kaler, Myriam Lebreton

światła: Hans Meijer

scenografia: Tiago Romagnani Silveira

muzyka/dźwięk: Brendan Dougherty

dramaturgia: Heike Albrecht

lider projektu: das Schaufenster

produkcja: An Kaler

koprodukcja: Tanzquartier Wien, HAU Hebbel am Ufer Berlin

współpraca: TBA21—Augarten

przy wsparciu: MA7 – Kulturabteilung der Stadt Wien, modul-dance

rezydencja: PACT Zollverein Essen

Spektakl “On Orientations l Untimely Encounters” jest cześcią wiekszego cyklu, w którym  An Kaler, we współpracy z innymi artsytami,  eksploruje rózne znaczenia pojecia “orientacja”. W najnowszej odsłonie projektu orientacja zostaje otwarta na dotyk, także ten, który zdaje sie pozostawać poza fizycznym kontaktem - dotyk, który zaczyna sie juz w samej swej intencji, jeszcze zanim zdarzy się realne spotkanie. Podążając za pierwszą realizacją projektu (solo On Orientations l one place after), która koncentrowała się na ciele pozostającym w pozycji horyzontalnej, w stałym kontakcie z podłożem – tym razem choreografka zgłebia rozmaite warianty pozycji wertyklanej. Prace An Kaler konsekwentnie rozwijają koncepcję choreografii procesualnej, w której spektakl pozostaje zawsze świadomie niedokończony, a zestaw potencjalnych kroków i gestów, ruchowych sekwencji i przestrzennych rozwiązań podlega każdorazowej negocjajcji. Światło, przestrzeń, dźwięki i ciała zawiązują (czasowe) koalicje i formują niekończące się pasaże uobecniane dzięki nieustannej percepcji widza. 

“On Orientations l Untimely Encounters” podejmuje zagadnienia bliskości i dystansu, dosłownego momentu (i gestu) zbliżania się, by wykesponować i zbadać towarzyszące im  podskórne niemal negocjacje. Celem procesu “On Orientations | Untimely Encounters” jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o nieustanną kompozycję naszych ciał i  towarzyszących im pragnień w przestrzeni oraz   obserwacja niesutannej gry  jaką ze sobą  prowadzą. 

An Kaler studiowała Sztuki Transmedialne na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych w Wiedniu. Jej praktyka artystyczna obejmuje taniec, performans i sztuki wizualne. W 2010 roku ukończyła studia pierwszego stopnia programu pilotażowego Taniec współczesny, kontekst, choreografia w Międzyuniwersyteckim Centrum Tańca Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Berlinie. W tym samym roku zaprezentowała utwór solowy „Save a horse ride a cowboy” w ramach festiwalu Tanztage w Berlinie oraz podczas Imagetanz at Brut w Wiedniu. W ramach rozpisanej na kilka lat pracy twórczej i fizycznej nad projektem „Insignificant Others” An Kaler stworzyła we współpracy z innymi artystami 2 spektakle: „Untitled Stills” (2010) oraz „(learning to look sideways)” (2011/12). Projekt „On Orientations” jest kontynuacją poprzednich badań. W 2012 roku artystka otrzymała stypendium Stowarzyszenia Sztuk Współczesnych w Berlinie. Jako performerka występowała m.in. z Philippem Gehmacherem, Isabelle Schad i Laurentem Chétouanem.

 

 

wykonanie Jérémie Canabate i Marie-Caroline Hominal 

oryginalny tekst: Marvin Victor (Dialogue des Morts) i MCH

scenografia i kostium: MCH

muzyka i reżyseria dźwięku: Clive Jenkins

muzyka dodatkowa: Jimmy Ohio - www.jimmyohio.com

światło: Jonathan O’Hear

realizacja techniczna: Victor Roy

management: Stéphane Noël i Yvan Barbafieri

produkcja: MadMoiselle MCH Association-Genf

koprpodukcja: Association pour la Danse Contemporaine - Genève i Théâtre Arsenic - Lausanne

spektakl powstał w ramach rezydencji w: ADC Genève, Tanzhaus NRW Düsseldorf, PACT Zollverein Essen i Tanzhaus Zürich

 

Słowo „BAT” to w języku angielskim nietoperz, ale tytuł spektaklu można odczytywać również jako skrót od: Bold Action Tool (narzędzie zuchwałych akcji), Bad As That (aż tak złe), blood-sucking BAT (krwiopijczy nietoperz), Beautiful Anonymous Tragedy (piękna anonimowa tragedia) czy Be Always There (zawsze tu bądź). Artystka bada w pracy różne formy anonimowości oraz procesy kamuflażu i transformacji. Balansując na wysokich obcasach, „pozbawiona” twarzy, staje się dobrze naoliwionym ciałem, szalonym, wirującym i nieokiełznanym. Na ring wchodzi bokser i rozpoczyna niemą rozmowę z niewidzialnymi ograniczeniami. W jednym narożniku metronomiczna precyzja sportowca przygotowującego się do walki; w drugim – ofiara ulegająca metamorfozom, poddawana uderzeniom, które tak naprawdę nigdy jej nie dosięgają. Bokser jest ucieleśnieniem intensywności, skuteczności, skupienia oraz siły, stanowi kontrapunkt dla fragmentaryczności i chaotyczności ofiary. Spektakl przypomina rozprzestrzeniający się jak błyskawica ruch, energię zmieniającą się w przemoc.

Maire-Carioline Hominal – jest artystką francusko-szwajcarską, tańca uczyła się w Schweizerische Ballettberufschule w Zurychu, a później w Rambert School w Londynie, gdzie dołączyła do National Youth Dance Company. W 2002 roku rozpoczęła pracę z video, po to by pokazywać kolorowy wszechświat w kontrze do tęsknoty i samotności. Jej prace choreograficzne to najczęściej solo lub duety. Stworzyła trylogię: „Fly Girl” (2008), „Yaksu Exit Number 9” (2010), „Voice Over „(2011), a także „BAT” (2012), który pokazywany będzie  w ramach program Stary Browar Nowy Taniec na Malcie. W 2009 roku tworzy „Duchesse” z François Chaignaud i „OPUS 69” z Clivem Jenkins'em (performance dźwiękowy). Artystka rozwija także taneczną współpracę artystyczną w wideoklipach „1986 Holes” Cristiana Vogela'a i muzyczną z Peterem Rehber w „Track8” na płycie „Showroomdummies” / label Mego. Występowała dla Irene Tessembedo, Blanki LI, TanzTheater Basel, artystki Malta Festival 2011 i 2013 –  Gisèle Vienne „Showroomdummies”, „Stéréotypie”, Gillesa Jobina „Steak House”, „Double Deux”, „Moebuis Strip” i La Ribot „Laughing Hole”, „Llamame Mariachi”, „Para Distinguidas”. Była też zaproszona do projektu „Human Writes” Williama Forsyth'ea i „B.O.B.” Dick’a Wong’a.

 

choreografia: Magali Milian i Romuald Luydlin

występują: Magali Milian, Marc Sens

muzyka: Marc Sens

teksty i współpraca: Caryl Férey

reżyseria i dźwięk: Valérie Leroux

światło: Pascale Bongiovanni

Tytuł spektaklu „Spekies” pochodzi od słowa species, które w języku hiszpańskim oznacza aspekt, wygląd, widzenie. Punktem wyjścia dla artystów była chęć pracy nad ciałem znikającym, wyglądem, który się wymazuje. Inspiracją stało się zdanie Jacquesa Derridy „Przyszłość należy do duchów” będące ostrzeżeniem, groźbą, wizją przyszłości i przede wszystkim zagadką. Spektakl to konfrontacja ciała tancerza (Magali Milian) z muzykiem-gitarzystą (Marciem Sensem). Dźwięki budują krajobraz bez wyraźnych ram, wprowadzając ciało w stan napięcia. Bezpłciowa sylwetka zdaje się ślizgać w ruchu inspirowanym turf dance (tańcem ulicznym powstałym na zachodnim wybrzeżu USA), w nagłych błyskach ujawnia swoją obecność, reżyseruje swój koniec.

Cie La Zampa to funkcjonujący od 2000 roku duet choreografów i performerów: Magali Milian oraz Romualda Luydlina. Artyści skupiają się w swojej pracy przede wszystkim na dźwięku i obrazie, a projekty pokazują w szczególnych kontekstach i sytuacjach, takich jak opuszczony basen, rampa załadunkowa czy kaplica. Od 2007 roku organizują też Laboratories Investigation – spotkania tancerzy, aktorów, muzyków, antropologów, artystów sztuk wizualnych i artystów wideo – w ramach których wspólnie badają różne modele percepcji i narracji ciała. Od 2010 roku w ramach Initiatives Culturelles Eurorégionales prowadzą wymiany artystyczne z N'Naranja (Barcelona/Katalonia) i Collective Moebius (Montpellier/Languedoc-Roussillon).

 

koncepcja, choreografia: Dalija Aćin Thelander

rysunki wykonywane jako zadanie choreograficzne: Siniša Ilić

projekt graficzny i layout wykonywane jako zadanie choreograficzne: Katarina Popović

produkcja: Station, Service for contemporary dance, Belgrad 2012

czas trwania: 40-50 min

Spektakl Daliji Aćin Thelander „Exercise for Choreography of Attention – Point of no Return” jest spotkaniem choreografki i artysty wizualnego Sinišy Ilićia. Jest on szczególnym eksperymentem stanowiącym głos w dyskusji nad ciągle poszerzającą się definicją praktyki choreograficznej. Podczas pracy tradycyjne role tancerza i choreografa zostały rozpisane w nowym kontekście: Dalija proponowała struktury dla pracy i generowała konkretne (choreograficzne) zadania, które Siniša (niczym improwizujący na zadany temat tancerz) wykorzystywał do tworzenia wizualnego materiału. Wspólnie go redagując, stopniowo skomponowali choreografię. Kluczowym etapem projektu był poddany tej samej zasadzie proces edycji i wykonania odpowiadającego naturze przedsięwzięcia projektu graficznego: teksty i rysunki stworzone podczas wspólnej pracy zebrano w formie książki. Właściwy spektakl wykonywany jest wyłącznie przez widzów i opiera się na prostym koncepcie: część widowni czyta książkę, pozostali obserwują czytających. W pewnym momencie role się odwracają. Przedstawienie rozgrywa się zatem w dwóch przestrzeniach: przestrzeni indywidualnej pomiędzy czytelnikiem i książką (w ich bezpośrednim kontakcie) oraz w zbiorowym działaniu czytelników w przestrzeni teatralnej.

Projekt, umożliwiający jednocześnie indywidualny, jak i kolektywny akt „wykonywania” lektury, proponuje nowe ujęcie choreografii jako próby (i ćwiczenia) sterowania tytułową uwagą odbiorców poprzez arbitralne decyzje twórców spektaklu, których reprezentacją są teksty i obrazy zawarte w książce. Jednocześnie jednak oferuje wykonawcom możliwość tworzenia indywidualnych performensów i zaprasza do swobodnego „łączenia kropek” w całość i odczytywania zawartych w książce treści w oparciu o własne skojarzenia i wyobraźnię.

Dalija Acin Thelander zajmuje się sztuką performatywną jako choreografka, twórczyni teatralna i animatorka kultury. Jej prace prezentowane są podczas międzynarodowych festiwali, takich jak ImPulsTanz, Tanz im August, Les Particules, Perforations czy BITEF. W 2008 r. otrzymała Prix Jardin d’Europe za spektakl „Handle with great care” pokazany podczas 8:tension, ImPulsTanz Festival w Wiedniu. Obecnie dąży do wzbogacenia koncepcji choreografii jako rozszerzonego ćwiczenia i skupia się na partycypacyjnej roli widzów. Pięć lat temu zaangażowała się w intensywne badania w dziedzinie tańca współczesnego dla dzieci i niemowląt. Jej spektakl dla dzieci, „The Book of Wandering” (2008) został nagrodzony podczas kilku międzynarodowych festiwali i odniósł sukces w Japonii oraz Korei. Stworzyła również spektakl taneczny dla niemowląt (2010) oraz choreografię do instalacji dla niemowląt pt. „Baby Space” (2011), która miała też swoją drugą realizację w Starym Browarze. Jest współzałożycielką i koordynatorką Station, Service for Contemporary Dance w Belgradzie oraz współzałożycielką Nomad Dance Academy, w której jest inicjatorką, kuratorką i producentką licznych programów i produkcji. Jest również współzałożycielką i jednym z kuratorów festiwalu sztuk performatywnych Kondenz w Belgradzie. Pracowała z wieloma reżyserami teatralnymi i zdobyła liczne nagrody za choreografie dla teatru dramatycznego. Od 2012 r. mieszka w Sztokholmie, gdzie pracuje jako artystka niezależna.

Siniša Ilić pracuje w obszarze sztuk wizualnych i performatywnych. W swoich działaniach dekonstruuje mechanizmy i zjawiska społeczne, takie jak formy pracy i przemocy w społeczeństwie, koncepcje edukacyjne itp. Jego prace są często zorientowane na zbiorowe i wspólne samodzielnie organizowane projekty z przedstawicielami innych dziedzin sztuki wizualnej, jak też z teoretykami teatru i performatyki. Jest współzałożycielem kolektywu redakcyjnego belgradzkiej platformy artystyczno-teoretycznej, TkH (Walking Theory). Uzyskał stopień magistra sztuk pięknych na Wydziale Sztuk Pięknych w Belgradzie. Jest artystą rezydentem w Kultur Kontakt w Wiedniu, ISCP w Nowym Jorku oraz Akademie Schloss Solitude w Stuttgarcie. Urodził się w 1977 r. w Belgradzie.

 

koncepcja: Daniel Landau

choreografia: Sharon Zuckerman Weizer

występują: Yuval Fingerman, Janusz Orlik, Barbara Bujakowska

dźwięk: Daniel Meir

„Man in Mall” stanowi część platformy badań performatywnych „reside-project” współtworzonej od kilku lat przez Daniela Landaua i Anat Danieli. Punktem wyjścia jest relacja między człowiekiem a zajmowaną przez niego przestrzenią, odzwierciedlająca szersze procesy społeczno-polityczne oraz ich wpływ na prywatną rzeczywistość człowieka. W Poznaniu twórcy wtopią się w tkankę galerii handlowej Starego Browaru, stawiając pytanie o rolę jednostki w tej misternej konstrukcji kapitalizmu.

Każdej odsłonie „reside-project” towarzyszy ten sam proces: sfilmowane twarze bohaterów spektaklu wyświetlane są na ekranach-frontach wielkich masek. Tym szczególnym „gadającym głowom” tancerze użyczają swoich ciał w tym samym „cyfrową fizyczną świadomość”, w której przenikają się rzeczywistość i fikcja. Wyodrębniając i przetwarzając mechanizmy społeczne na budulec ruchu i głosu Daniel Landau i Sharon Zuckerman Weizer badają kluczowe pojęcia związane z ciałem, czasem i tożsamością.

Pokazy Reside 2.1: Man In Mall podczas Festiwalu Malta 2013 odbędą się w ramach dziesięciodniowego researchu-przygotowań do przyszłorocznej produkcji Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk.

 

reside 1.1: jessy cohen [2 min] from Daniel Landau on Vimeo.

Daniel Landau jest artystą działającym na styku performansu, sztuki wideo i instalacji. Ukończył studia na kierunku nowe media i kompozycja muzyczna w Królewskim Konserwatorium w Holandii. W jego pracach kluczową rolę odgrywają mechanizmy narracji, łączące to, co dokumentalne z tym, co abstrakcyjne i pozwalające analizować rzeczywistość społeczno-polityczną. Jego prace pokazywano w galeriach i muzeach oraz podczas festiwali na całym świecie, m.in. w Jerozolimie, Nowym Jorku, Amsterdamie, Berlinie, Paryżu i Mexico City. Daniel Landau wykłada sztukę i technologię w Midrasha School of Art. Jest również współzałożycielem Information & Mind, programu badawczego zajmującego się psychokognitywnymi skutkami życia w dobie hiper-komunikacji i przeładowania informacyjnego.

  

dyrekcja artystyczna, reżyseria wykonanie: Sofia Dias & Vítor Roriz

dźwięk: Sofia Dias

współpraca artystyczna: Catarina Dias 

kostiumy: Lara Torres

kierownictwo techniczne i oświetlenie: Nuno Borda de Água

koprodukcja: Box Nova/CCB, O Espaço do Tempo, CDCE

partnerzy: alkantara, ACCCA, O Rumo do Fumo, Negócio/ZDB, Bains Connective

administracja finansowa: SUMO Associação de Difusão Cultural

obsługa trasy: Materiais Diversos

niniejszy projekt został sfinansowany przez: Governo de Portugal/Secretário de Estado da Cultura – DG Artes

podziękowania: Pietro Romani, Maria Ramos, Câmara Municipal de Montemor-o-Novo, André Pires Calvário, Cláudia Mateus

W centrum spektaklu „A gesture that is nothing but a threat” (gest, który jest tylko groźbą) znajduje się słowo – nie jako nośnik znaczeń, lecz sam dźwięk, który można plastycznie formować. Twórcy chcą je uwolnić od semantycznych i syntaktycznych uwarunkowań, ponownie ustanowić jego relację z ruchem i gestem, i w ten sposób odzwierciedlić złożoność ludzkich przeżyć. Jak pisze Paul Auster w The Invention of Solitude: „Zabawa słowami ma jedynie na celu zbadanie, w jaki sposób działa mózg, odzwierciedlenie cząstki świata postrzeganej przez umysł. Tak samo świat nie jest tylko sumą istniejących w nim rzeczy, ale nieskończenie złożoną siecią związków pomiędzy nimi”. Spektakl otrzymał Prix Jardins d’Europe 2011 za „dogłębne przemyślenie i badanie związku między słowem, głosem, dźwiękiem i cielesnością”.

Sofia Dias & Vítor Roriz zaczęli współpracę w 2006 roku.

Sofia Dias ukończyła Narodowe Konserwatorium Tańca w Lizbonie. Była stypendystką portugalskiego Ministerstwa Kultury w Nowym Jorku (2001). Naukę kontynuowała następnie w C.e.M. (Centro em Movimento) oraz podczas licznych warsztatów. Pracowała m.in. z Lilią Mestre/Random Scream, Corinne Rochet/Co. Utilité Publique, Tânią Carvalho, Clarą Andermatt i Marciem Martinsem. Tworzy również pejzaże dźwiękowe do prac własnych i do projektów z innymi artystami.

Vítor Roriz studiował wychowanie fizyczne na Uniwersytecie w Porto. Pracował jako aktor w Oficina Theatre Company (1997-2000), a następnie kontynuował swoją edukację jako tancerz w Centro de Dança do Porto i Fórum Dança w Lizbonie. Brał udział w wielodyscyplinarnych projektach COLINA/Talino6. Uczestniczył w DanceWEB Scholarship Programme w ramach lmPulsTanz 2011 w Wiedniu. Pracował m.in. z Paolą Moreno, Brunem Dizienem, Wimem Vandekeybusem/Ultima Vez, Guilhermem Botelhem/Alias Compagnie, Lilią Mestre i Davisem Freemanem/Random Scream oraz Marciem Martinsem.

 

 

choreografia: Begüm Erciyas

wykonanie: Ewa Bankowska, Begüm Erciyas

współpraca artystyczna: Ewa Bańkowska, Jenny Beyer i Sigurdur Arent Jonsson

dźwięk: Jetzmann i Lucas Dietrich

koprodukcja: K3 - Center for Choreography | Tanzplan Hamburg 

przy wspraciu: Bimeras, Istambuł

„Ballroom” powstał w ramach unijnego projektu LOOPING stworzonego przez Uzès danse CDC, we współpracy z TanzWerkstatt Berlin i O Espaço do Tempo, Portugalia

Specjalne podziękowania dla: Bojany Kunst, Markusa Drossa, Valentiny Desideri, Pauli Caspao, kolektywu Sweet and Tender Collaborations

Fizyczne właściwości większości piłeczek pingpongowych są zazwyczaj podobne. Przeciętna piłeczka ma średnicę czterdziestu milimetrów i waży 2,7 grama. Mogą przemieszczać się trzema sposobami: metodą kulania się po podłodze, metodą zakrzywionego lotu oraz poprzez serie skoków przecinających przestrzeń. Wprawione w ruch z wysokości 30 centymetrów są w stanie wznieść się nie wyżej niż na 23 centymetry. Z każdym podskokiem wysokość zmniejsza się w stopniu odpowiadającym pierwszej relacji, i tak aż do momentu gdy nie są już w stanie poderwać się z podłogi. Specyfika podskoku jest niezwykle uzależniona od podłoża. Przy odpowiedniej powierzchni piłeczki za każdym dotknięciem wydają z siebie odgłos produkując dudniące staccato. Ogromny wpływ ma na nie także siła początkowego impulsu do skoku. W końcu, w wyniku tarcia na styku piłeczka-powietrze-ziemia, zatrzymują się. W grupie jednakowoż piłeczki pingpongowe zachowują się nieobliczalnie, a czasami nawet porzucają swe utarte trajektorie.

 

Begüm Erciyas, choreografka urodzona w 1982 roku w Ankarze, gdzie studiowała biologię molekularną i genetykę, równolegle angażując się w różnorodne projekty taneczne jako członek kolektywu [laboratuar] – performatywnej grupy badawczej i projektowej. Po wyjeździe z Turcji studiowała w Salzburskiej Eksperymentalnej Akademii Tańca (SEAD). W 2006 roku została stypendystką prestiżowego programu DanceWEB w ramach festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu i współtworzyła kolektyw artystyczny Sweet and Tender Collaborations. Od 2007 roku była beneficjentką wielu stypendiów i rezydencji w Niemczech, a od 2010 roku mieszka i pracuje w Berlinie, gdzie w 2011 roku otrzymała stypendium Senatu Miasta Berlina. Jej ostatnie prace to „Ballroom” (spektakl przygotowany w ramach europejskiego projektu LOOPING 2010, wyróżniony przez sieć prezenterów Aerowaves), „the lake” (Kampnagel Hamburg, 2011), „MATCH” (Tanz im August Festival Berlin, 2011) oraz „this piece is still to come” (Kampnagel Hamburg, 2012).