Spektakl rozgrywa się w przestrzeni Klubu Fabryka na Zabłociu. Wybór miejsca niezwiązanego bezpośrednio z instytucją teatru wydaje się być słuszny. Jego specyfika sprawia, że tekst nabiera nowych znaczeń, a widzowi może wydawać się, że uczestniczy w tajnym spotkaniu, w czasie którego wygłaszany jest manifest wymierzony w obowiązujący system. Wrażenie to dobrze koresponduje z treścią scenariusza Klausa Kinskiego, który napisał go, wieńcząc w ten sposób wieloletnie zainteresowania Ewangeliami. Autor przeczytał je na nowo, ukazując Jezusa Chrystusa jako prowokatora, rewolucjonistę, anarchistę, którego identyfikuje z wykluczonymi, zgwałconymi, wykorzystywani, menelami oraz wszystkimi zmuszonymi do życia na marginesie społeczeństwa. Kinsky identyfikuje Chrystusa z przedstawicielem kontrkultury – hippisem, który buntuje się przeciwko instytucjom władzy i podważa obowiązujące w nich zasady. Autor wpisuje jego ewangeliczną działalność we współczesny kontekst.
Nauczanie Chrystusa staje się walką z biskupami i posłami w obronie tych, których system wykluczył.
Chrystus – rewolucjonista protestuje przeciwko wszelkim działaniom, które poniżają i kategoryzują ludzi. W scenariuszu Kinskiego i spektaklu Zadary nie jest on miłosiernym, wybaczającym Zbawicielem, którego wizerunek chętnie zawłaszczyły sobie instytucje, by wykorzystać go jako symbol swojej polityki. Kinsky wyrywa władzy z rąk figurę Chrystusa, pokazując, że jego życie i działalność były dla niej niewygodne i wymierzone w jej interesy. Chrystus jest niebezpiecznym, charyzmatycznym radykałem proponującym utopię, w której głównymi prawami byłaby miłość i bezinteresowna pomoc bliźniemu. Chce rewolucji, która zniszczy obowiązujący system. Wyraźnie jednak widać, że Chrystus również proponuje system, tyle że nowy, uwodzi głoszonym słowem. Władzy nie można znieść całkowicie, zmieniają się tylko jej zewnętrzne formy. W monologu Kinskiego i spektaklu Zadary być wyznawcą Chrystusa nie oznacza w niego uwierzyć i przyłączyć się do formacji religijnej, ale być nieufnym wobec systemu, zauważać to, co skrupulatnie ukrywane i pragnąć przewrotu polityczno-społecznego.
Zadarze udało się w spektaklu połączyć kwestie duchowości z ostrą wymową polityczną tekstu. Barbara Wysocka mówi tekst ze zrozumieniem i nie można odmówić jej scenicznej charyzmy. Cały czas przyciąga uwagę widza, wręcz go hipnotyzuje głosem, co wprowadza do spektaklu jeszcze jeden kontekst: łatwość, z jaką przyjmuje się ideologie podane za pomocą odpowiednio przemyślanej i działającej na słuchacza formy. Ważny w spektaklu staje się też rytm, który wyznaczają muzycy, perkusista Leszek Lorent i gitarzysta Bartek Tyciński. Spektakl prowokuje do pomyślenia o Jezusie Chrystusie w sposób inny niż proponuje Kościół i inne instytucje państwowe. Jezus Chrystus jest bowiem poszukiwany za swoją anty-systemowość. To temat ważny, zwłaszcza teraz i zwłaszcza w Polsce.
Jezus Chrystus Zbawiciel/Klaus Kinsky
reżyseria - Michał Zadara
producenci - Festiwal Boska Komedia / Teatr Dramatyczny M.St. Warszawy im. Gustawa Holoubka
obsada:
Barbara Wysocka/aktorka
Leszek Lorent/perkusista
Bartłomiej Tyciński/gitarzysta
czas trwania: 60 minut
fot. Grzegorz Ziemiański
Chrystus – rewolucjonista protestuje przeciwko wszelkim działaniom, które poniżają i kategoryzują ludzi. W scenariuszu Kinskiego i spektaklu Zadary nie jest on miłosiernym, wybaczającym Zbawicielem, którego wizerunek chętnie zawłaszczyły sobie instytucje, by wykorzystać go jako symbol swojej polityki. Kinsky wyrywa władzy z rąk figurę Chrystusa, pokazując, że jego życie i działalność były dla niej niewygodne i wymierzone w jej interesy. Chrystus jest niebezpiecznym, charyzmatycznym radykałem proponującym utopię, w której głównymi prawami byłaby miłość i bezinteresowna pomoc bliźniemu. Chce rewolucji, która zniszczy obowiązujący system. Wyraźnie jednak widać, że Chrystus również proponuje system, tyle że nowy, uwodzi głoszonym słowem. Władzy nie można znieść całkowicie, zmieniają się tylko jej zewnętrzne formy. W monologu Kinskiego i spektaklu Zadary być wyznawcą Chrystusa nie oznacza w niego uwierzyć i przyłączyć się do formacji religijnej, ale być nieufnym wobec systemu, zauważać to, co skrupulatnie ukrywane i pragnąć przewrotu polityczno-społecznego.
Zadarze udało się w spektaklu połączyć kwestie duchowości z ostrą wymową polityczną tekstu. Barbara Wysocka mówi tekst ze zrozumieniem i nie można odmówić jej scenicznej charyzmy. Cały czas przyciąga uwagę widza, wręcz go hipnotyzuje głosem, co wprowadza do spektaklu jeszcze jeden kontekst: łatwość, z jaką przyjmuje się ideologie podane za pomocą odpowiednio przemyślanej i działającej na słuchacza formy. Ważny w spektaklu staje się też rytm, który wyznaczają muzycy, perkusista Leszek Lorent i gitarzysta Bartek Tyciński. Spektakl prowokuje do pomyślenia o Jezusie Chrystusie w sposób inny niż proponuje Kościół i inne instytucje państwowe. Jezus Chrystus jest bowiem poszukiwany za swoją anty-systemowość. To temat ważny, zwłaszcza teraz i zwłaszcza w Polsce.
Jezus Chrystus Zbawiciel/Klaus Kinsky
reżyseria - Michał Zadara
producenci - Festiwal Boska Komedia / Teatr Dramatyczny M.St. Warszawy im. Gustawa Holoubka
obsada:
Barbara Wysocka/aktorka
Leszek Lorent/perkusista
Bartłomiej Tyciński/gitarzysta
czas trwania: 60 minut
fot. Grzegorz Ziemiański