Po Amerykańskim żigolaku Paul Schrader (scenarzysta m.in. Taksówkarza i Ostatniego kuszenia Chrystusa) powraca do postaci eleganckiego pana do wynajęcia filmem Facet do towarzystwa. Tym razem akcja rozgrywa się w centrum amerykańskiej polityki – w Waszyngtonie.
Tytułowa postać – Carter Page III (Woody Harrelson) dotrzymuje towarzystwa bogatym damom, dla których mężowie-politycy nie mają czasu. Jedną z klientek Page’a jest Lynn (Kristin Scott Thomas), mająca romans z pewnym biznesmanem. Gdy kobieta podczas kolejnej schadzki odkrywa ciało swego kochanka, Carter, chcąc uchronić ją przed skandalem, miesza się w sprawę morderstwa.
Reżysera od rozwiązania zagadki kryminalnej znacznie bardziej zajmuje przedstawienie niemoralnego światka polityki i ukazanie powolnej degrengolady uwikłanego w skandal Cartera. Jego wybór – między lojalnością wobec Lynn a nieuczciwością wobec siebie – staje się centralnym zagadnieniem filmu.
Schrader najwyraźniej lubi skandale, choć Facet do towarzystwa nim nie będzie. Niespieszny sposób prowadzenia narracji wytwarza szczególny nastrój spokoju (kontrapunktowo do skandalizującej tematyki). Ogromna w tym zasługa Woody’ego Harrelsona – sposób bycia Cartera jest lekko zniewieściały, spojrzenie i sposób mówienia leniwe, co koresponduje z tempem filmu. Harrelson raczej cedzi niż mówi (trochę na modłę Marlona Brando z Ojca chrzestnego), do tego z południowym akcentem. Opis ten zapewne brzmi nieco karygodnie (żigolak mówiący jak Don Corleone), ale nawet jeśli kreacja Harrelsona jest w pewnym sensie skandalem, to właśnie ten skandal – a nie fabularny – jest najmocniejszym punktem filmu Schradera.



Facet do towarzystwa
USA , Wielka Brytania 2007
Reż. Paul Schrader
Best Film